Άρθρα

H πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την χθεσινή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή θα μπορούσε να αποτελέσει μια χρυσή ευκαιρία για τον Αλέξη Τσίπρα να αφήσει πίσω του τα βαρίδια του λαϊκισμού και του εκχυδαϊσμού της πολιτικής ζωής. Αντ' αυτού ο συμψηφισμός που επιχείρησε δείχνει πως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να ξεφύγει από τη λογική του διχασμού, από το «εμείς και οι άλλοι» του μνημονίου και αντιμνημονίου.

Οι παρεμβάσεις που ανακοινώθηκαν για τα κακουργήματα που διαπράττονται εις βάρος ανηλίκων προσώπων να αναστέλλεται η παραγραφή, η οποία αρχίζει μετά την ενηλικίωση του ανήλικου προσώπου πρέπει να επεκταθεί και στις περιπτώσεις των πλημμελημάτων που τελούνται εναντίον ανηλίκων προσώπων.

Η σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν απαγορεύει την αναγκαστική σίτιση. Επίσης, σύμφωνα με το Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το κράτος υποχρεούται να παρέχει στον απεργό πείνας την απαραίτητη φροντίδα και όλα τα κατάλληλα υγειονομικά μέτρα. Ωστόσο δεν μπορεί να καταστεί υπεύθυνο όταν σέβεται την επιθυμία και την βούληση του απεργού πείνας και αυτός καταλήξει λόγω των πράξεων του, δηλαδή της άρνησης σίτισης.

Καμιά οργάνωση, κανένα φαινόμενο δεν μπορεί να βελτιωθεί αν δεν μετράμε. Είναι βασική αρχή οποιασδήποτε επιστήμης. Είναι λοιπόν αδιανόητο οι εκπαιδευτικοί να αρνούνται την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Αξιολόγηση εν προκειμένω είναι το εξειδικευμένο μέτρημα. Η άρνηση της αξιολόγησης είναι η άρνηση της επιστήμης. Δεν είναι σωστό οι φορολογούμενοι να πληρώνουν τους μισθούς ακατάλληλων εκπαιδευτικών που θα μεταδίδουν τις αντιεπιστημονικές ιδέες τους στα νέα παιδιά.

Αναρωτιόμαστε γιατί τελικά να εστιάζουμε στο αίτημα του Κουφοντίνα αντί να κοιτάξουμε πρώτα αν ο διαχωρισμός των κρατουμένων γενικά, δηλαδή ο λόγος της μεταφοράς του στον Δομοκό που επικαλείται η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής, είναι στην σωστή κατεύθυνση προς το συμφέρον όλων των κρατουμένων;

Η ακαδημαϊκή μας ελευθερία, αλλά και η διοικητική λειτουργία των ελληνικών ΑΕΙ έχουν τεθεί υπό την αίρεση οργανωμένων μειοψηφιών που κατά καιρούς επιλέγουν το ελληνικό πανεπιστήμιο για να επιδοθούν σε επαναστατική γυμναστική εκ του ασφαλούς. Αυτές είναι οι «ελευθερίες» που αξίζει να υπερασπιστούμε;

Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς είχε κάποτε πολιτικούς του διαμετρήματος ενός Ηλία Ηλιού, ενός Μπάμπη Δρακόπουλου, ενός Λεωνίδα Κύρκου, ενός Μιχάλη Παπαγιαννάκη, που εξέφεραν έναν πολιτικό λόγο με τον οποίο μπορούσε κανείς να διαφωνεί, ενέπνεε όμως πάντοτε σεβασμό όταν δεν εξέπεμπε μια αύρα ιδεολογικού κοσμοπολιτισμού. Σήμερα, ο χώρος βρίσκεται σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και τα διλήμματα είναι πλέον αμείλικτα.

Στις σύγχρονες δημοκρατίες, η ιθαγένεια, ως νομικός δεσμός του ατόμου προς το κράτος με το οποίο το άτομο καθίσταται μέρος της πολιτικής κοινότητας (άρα του λαού στο όνομα του οποίου ασκείται η κυριαρχία), καθορίζεται από το εσωτερικό δίκαιο. Με άλλα λόγια, τα κριτήρια βάσει των οποίων πραγματοποιείται η διαδικασία πολιτογράφησης είναι καταρχήν ζητήματα που ανήκουν στο πεδίο της κυριαρχίας κάθε κράτους.

Αν η αντοχή πρωθυπουργού – κυβέρνησης είναι το ένα βασικό εύρημα της έρευνας της Opinion Poll, που ολοκληρώθηκε το βράδυ της ημέρας που η Λ.Μενδώνη έδωσε την γνωστή συνέντευξη, το άλλο είναι ότι μόνο το 12.3% δηλώνει ικανοποιημένο από την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Α. Τσίπρας  βρίσκεται στην τρίτη θέση της δημοφιλίας των πολιτικών αρχηγών.

Εδώ και αρκετό καιρό, οι εκτιμήσεις μας για το πρώτο τρίμηνο του 2021 έκαναν λόγο για ύφεση της τάξεως του 12,7% σε σύγκριση με το πρώτο τρίμηνο του 2020. Ουσιαστικά είχαμε προεξοφλήσει ένα συνεχές lockdown για όλο το τρίμηνο. Ας ελπίσουμε να μην συμβεί, αλλά αυτή είναι η υπόθεση που είχαμε κάνει.

Η πρόσκληση για συζήτηση στην Βουλή δημιούργησε έναν «φόβο πάνω από την πόλη». Πολλοί περιμένουν εκχυδαϊσμό του πολιτικού λόγου, λέξεις που γεννούν απέχθεια και μίσος. Η ελληνική κοινωνία με την τεράστια κόπωση του εγκλεισμού, τα οικονομικά αδιέξοδα και τον φόβο για το μέλλον, περιμένει απαντήσεις από αυτούς που μπορούν να δουν μπροστά, τον καθαρό ορίζοντα. Οχι να έχουν το βλέμμα στους βούρκους που ανοίγουν δίπλα μας.

Τα γεγονότα της Δευτέρας στο ΑΠΘ απλώς μας υπόμνησαν ότι καμία δημοκρατική κατάκτηση δεν είναι δεδομένη, ότι όλοι μαζί πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μέχρι να καταρρεύσει το καθεστώς του τρόμου. Η απεργία είναι σεβαστή όπως και η ειρηνική διαμαρτυρία και συνάθροιση. Η απειλή χρήσης βίας, η κατάληψη του δημόσιου χώρου σε βάρος άλλων δεν είναι και δε θα γίνουν ποτέ αποδεκτές.

Η πολιτική δεν είναι συζήτηση με τσάι στο σαλόνι, είναι διαπάλη. Αλλά διαπάλη στο πεδίο των πράξεων, των στόχων, των ιδεών, όχι της γενικής υποβάθμισης. Δεν αποτελούν όλα πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης. Εθνικά θέματα, παραβατικές συμπεριφορές που η Δικαιοσύνη ετοιμάζεται να διερευνήσει, οφείλουν να συζητούνται αλλιώς. Η χρήση των προσωπικών επιθέσεων, για γενικευμένο εκχυδαϊσμό είναι απαξίωση της δημοκρατίας. Προλαβαίνουμε να την αποφύγουμε;

Το «πράγμα» έχει ξεφύγει. Τα τεθωρακισμένα του πιο χυδαίου λαϊκισμού βγήκαν στους τοξικούς δρόμους του κιτρινισμού και της λάσπης, μη αντέχοντας άλλο το κλίμα της ομόφωνης κατακραυγής κατά των φρικαλεοτήτων που καταγγέλλονται καθημερινά. Ακριβώς όπως κάνουν και κάθε φορά που οι θεσμοί καλούνται να αντιμετωπίσουν κρίσιμα ζητήματα, κάθε φορά που η δημοκρατία χρειάζεται να θωρακιστεί απέναντι στους εχθρούς της.

Οι κανόνες που ρυθμίζουν τη λειτουργία μίας οργανωμένης ομάδας ανθρώπων (π.χ. ενός οργανισμού, μίας επιχείρησης, ενός αθλητικού σωματείου) ή και μίας ολόκληρης κοινωνίας ουδέποτε εξαντλούνται στα σχετικά κείμενα, όπως το καταστατικό μίας εταιρείας ή το σύνταγμα και οι νόμοι ενός κράτους.

Τις τελευταίες μέρες η προσοχή της κοινής γνώμης έχει στραφεί στη σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων κοριτσιών και αγοριών, με κυρίαρχο ερώτημα το πώς μπορούμε ως κοινωνία να θωρακίσουμε τις νέες και τους νέους έναντι ανάρμοστων σεξουαλικών συμπεριφορών που, κάποια στιγμή, μπορεί να βιώσουν στο περιβάλλον των σπουδών ή της εργασίας τους. 

Πόσο σωτήρια και πόση ουσιαστική αξία υπεράσπισης αρχών και ανθρώπων, θα είχε η διαμαρτυρία των θεατρανθρώπων αν είχε γίνει στο σωστό χρόνο; Και βεβαίως στο σωστό τόπο. Όχι, έξω από το υπουργείο Πολιτισμού το 2020. Χρόνια πίσω. Έξω από το Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο, στα θέατρα που γέμιζε ο Δημήτρης Λιγνάδης επί σειρά ετών. Εκεί, όπου μαζί με αρκετούς εξ αυτών έκανε πρόβες, ανέβαζε παραστάσεις, γιόρταζε επιτυχίες και έστηνε συνεργασίες.

Τα τελευταία 40 χρόνια, το SOS θέμα για την Ελληνική οικονομία ήταν οι συντάξεις: Απορροφούν το μεγαλύτερο τμήμα ΑΕΠ στον κόσμο ταλαιπωρούν τους πολίτες υποδαυλίζουν την ανισότητα. Εύκολα παραβλέπεται ότι αυτή η επιμονή είναι, πλέον, αναχρονιστική. Όχι, βεβαίως, επειδή δεν υπάρχει θέμα συντάξεων. Το αντίθετο: Οι οικονομικές δυσλειτουργίες επιμένουν. Παίζοντας καθυστέρηση, αφέθηκαν να... συνταξιοδοτηθούν όλοι όσοι θα μπορούσαν να προσφέρουν κάποια λύση.

Πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκα να παρακολουθώ στο κανάλι της βουλής, την συζήτηση για το γνωστό νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το ζάπινγκ με προσγείωσε στην ομιλία βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης με σοβαρό προσωπικό, επιστημονικό και επαγγελματικό παρελθόν και με θητεία σε υπουργικό θώκο. Δεν πίστευα στα αυτιά μου.

Είμαστε τελικά καταδικασμένοι»; Ναι, αν σιωπήσουμε. Όχι, αν αρχίσουμε κι εμείς να μιλάμε και να καταγγέλλουμε τις διάφορες αυθαιρεσίες εναντίον μας. Πρέπει επιτέλους να έρθει η στιγμή που κι εμείς οι πανεπιστημιακοί θα φωνάξουμε με θάρρος και εντιμότητα ένα βροντερό «Me Too», απαιτώντας την αποκατάσταση της ηθικής και σωματικής μας βλάβης αλλά και της πανεπιστημιακής μας αξιοπρέπειας.