Άρθρα

Εν μέσω της πανδημίας πολλοί νομίζουν ότι τα κράτη πρέπει να επικεντρωθούν σε έναν εσωτερικό «αγώνα» με σκοπό την ελαχιστοποίηση των ζημιών που θα προκαλέσει ο κορονοϊός. Βλέπουμε εντούτοις ότι υπάρχουν καθεστώτα τα οποία απειλούν να διαταράξουν την ειρήνη σε «ευαίσθητες» περιοχές, παρά την εξάπλωση του ιού. Αναφέρομαι στην όχι μεγάλου εύρους επίθεση στην οποία προχώρησε το Αζερμπαϊτζάν το πρωί της 30ης Μαρτίου εναντίον της Αρμενίας.

Η Ευρώπη, ως ενωσιακό σύστημα, είναι υποχρεωμένη να οργανωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά διεθνώς, αλλά και να αποτελέσει υπόδειγμα οικουμενικής αλλαγής στον μεταβαλλόμενο κόσμο. Τον υποδειγματικό της ρόλο η Ευρώπη, τον δικαιούται μέσα από την άντληση διδαγμάτων από τις τραγικές πολεμικές εμπειρίες της, αλλά και από την ίδια την πολιτισμική της εξέλιξη.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές η «μικρή» μας Ελλάδα, ως ένα άλλο γαλατικό χωριό αντιστέκεται και μάχεται απέναντι σε αυτή τη πρωτόγνωρη απειλή και μάλιστα πετυχημένα. Η κυβέρνησή, σε αντίθεση με άλλες πιο προηγμένες και με βαριά βιομηχανία χώρες, πρώτη έλαβε όλα τα απαραίτητα μέτρα άμεσα.

Πριν λίγες ημέρες, με μία καλά σχεδιασμένη και μεγάλης κλίμακας επιχείρηση, η Ελληνική Αστυνομία, αφού εντόπισε βαρύ οπλισμό, προχώρησε σε συλλήψεις υπόπτων που σχετίζονται με την τρομοκρατική οργάνωση DHKP-C. Λόγω της κρίσης της πανδημίας η συγκεκριμένη επιχείρηση πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο, από αυτή προκύπτουν δύο σημαντικά συμπεράσματα.

Η ταχύτητα του περιορισμού της κρίσης μπορεί να αποβεί σωτήρια για την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα, μέσα από μια υπερπροσπάθεια, μπορεί να «κερδίσει» (πάντα συγκριτικά) σε όλα τα αζιμούθια: όχι μόνο στη μείωση της οικονομικής ζημιάς αλλά και στην ενίσχυση της διεθνούς οικονομικής και γεωπολιτικής αξιοπιστίας της χώρας.

Εδώ και μερικές εβδομάδες, η ανθρωπότητα, και μάλιστα το οικονομικά και τεχνολογικά πιο προηγμένο κομμάτι της, αντιμετωπίζει τις καταστροφικές συνέπειες μιας κρίσης χωρίς προηγούμενο στις δικές μας γενιές. Η πανδημία αφαιρεί ζωές, σφυροκοπά τα συστήματα υγείας και παραλύει την οικονομική δραστηριότητα.

Την τελευταία περίοδο, έχουμε τονίσει σε αρκετές περιπτώσεις τους κινδύνους που διατρέχει μία οικονομία σαν την Ελλάδα, εξαρτημένη σχεδόν αποκλειστικά από τις «εξαγωγές» υπηρεσιών –τουρισμός, ναυτιλία, εμβάσματα, ξένα κεφάλαια χρηματιστηριακού χαρακτήρα– μπροστά σε μια κρίση που πλήττει κατ' εξοχήν τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, ιδιαίτερα τις μετακινήσεις ανθρώπων.

Οι άνθρωποι των Γραμμάτων και της Τέχνης, που σε μεγάλο βαθμό έχουν στερηθεί τη φυσική επαφή με το κοινό τους, είναι, ωστόσο, εκείνοι που πάντοτε βοηθούν τον κόσμο να ξεπεράσει μεγάλες δυσκολίες. Η ηθοποιός Σοφία Φιλιππίδου, δραστήρια και ζωντανή πάντοτε, συνέχισε να κάνει πολλά και θαυμαστά και στις εποχές που #menoume_spiti.

Ο κορονοϊός είναι τόσο μεγάλος για να μας κινητοποιήσει και τόσο μικρός για να δοκιμάσουμε τα πάντα με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Θα δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας λοιπόν σαν πρόβα τζενεράλε για την επόμενη φορά. Η επόμενη φορά είναι σίγουρη. Γιατί δεν είναι η πρώτη ούτε φυσικά η τελευταία πανδημία της ανθρώπινης ιστορίας.

Μεγάλη φασαρία γίνεται στην επιστημονική κοινότητα και όχι μόνο, ως προς την χρησιμότητα των τεστ για τον κορονοϊό. Τα τεστ θα βοηθήσουν πολύ, αλλά χωρίς τα μέτρα που ήδη πήραμε και σε έναν βαθμό θα συνεχίσουμε να παίρνουμε, ο ιός θα συνέχιζε ανεξέλεγκτος.

Κατά την ανάλυσή μας στο Α' μέρος επιχειρήσαμε μία ιστορική αναδρομή των τριών οικονομικών κύκλων των βιομηχανικών επαναστάσεων, σε συνδυασμό με ιστορικά ορόσημα της ανθρωπότητας. Στο Β' μέρος θα αναλύσουμε τι πρέπει να γίνει την επόμενη μέρα του COVID-19.

Η ιδέα ότι είμαστε περίπου σε… διακοπές στο σπίτι, με τα έξοδα πληρωμένα από το κράτος και δεν τρέχει τίποτα, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αυτή τη μάχη είμαι βέβαιος ότι στο τέλος θα την κερδίσουμε, αλλά αυτό δεν θα γίνει χωρίς κόστος. Θα έχει αναπόφευκτες επιπτώσεις στην οικονομία μας.

Είναι συμβατή με το Σύνταγμα αλλά και γενικότερα με τις αρχές μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας η απαγόρευση των άσκοπων μετακινήσεων που επέβαλε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της περαιτέρω εξάπλωσης της επιδημίας του κορονοϊού; Η απάντηση είναι καταφατική.

Στην Ισπανία, τα συλλαλητήρια για την Ημέρα της Γυναίκας φαίνεται ότι αποδείχθηκαν μοιραία. Μοιραία και η απόφαση της κυβέρνησης να μην τα απαγορεύσει. Μοιραία και η στάση των πολιτικών κομμάτων και των γυναικείων οργανώσεων. Ο κορονοϊός νίκησε και την μικροπολιτική, δοκιμάζοντας το ίδιο το γυναικείο κίνημα…

Η νίκη που πετύχαμε στον Έβρο είναι και ουσιαστική και συμβολική. Το θετικότερο γεγονός ήταν πως ανέδυσε στην επιφάνεια το πατριωτικό αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Οι συσχετισμοί δυνάμεων στον χώρο των ιδεών, ανατράπηκαν. Μια κυριαρχία 45 περίπου ετών έλαβε τέλος.

Δυστυχώς η σύγχρονη Ευρώπη χρειάστηκε μία τόσο ανελέητη πανδημία για να θυμηθεί την αξία της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. Οφείλουμε να παλέψουμε μαζί για να μετατραπεί αυτός ο όλεθρος σε σπίθα ελπίδας προς μία Ευρώπη της συνοχής και της αλληλεγγύης.

Τα παχιά λόγια για «δωρεάν ανοίγματα κάνουλας» και διάφορα άλλα κωμικοτραγικά και επικίνδυνα, μην σας κάνει να πιστέψετε πως τα χρέη που δημιουργεί η κρίση θα πληρωθούν «από άλλους». Το μόνο που μπορεί να κάνει μια σοβαρή οικονομική πολιτική είναι να απαλύνει, κάπως, τις άμεσες οδύνες.

Οι βουλευτές αφουγκράζονται σε πραγματικό χρόνο τις ανάγκες της επιχειρηματικότητας και της εργασίας. Τα ΜΜΕ είναι φυσιολογικό να μην τις επεξεργάζονται σε βάθος. Οι βουλευτές, όμως, οφείλουν να το κάνουν χωρίς να ρουσφετολογούν αλόγιστα, αλλά και χωρίς να αυτολογοκρίνονται.

Να ξεκινήσουμε από το Σύνταγμα και να προχωρήσουμε βήμα – βήμα. Δίνει το Σύνταγμα τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να αναστέλλει βασικές ατομικές ελευθερίες, για να προστατεύσει τη Δημόσια Υγεία; Η απάντηση είναι ένα καραμπινάτο «ΟΧΙ»!

Η πραγματικότητα της παγκόσμιας επιδημίας που βιώνουμε, αιφνιδίασε όλο τον πλανήτη. Αλλά μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα άλλα φαινόμενα της νέας εποχής που διανύουμε, όπως αυτά της κλιματικής κρίσης και των διογκούμενων κυμάτων των μεταναστευτικών εισβολών, που βρίσκουν απροετοίμαστα και αμήχανα τα πολιτικά συστήματα;