Του Σάκη Μουμτζή
Το χειρότερο πράγμα στην ζωή, και συνεπώς και στην πολιτική, είναι το αδιέξοδο. Ο εγκλωβισμός σε ένα δίλημμα στο οποίο το ένα σκέλος είναι χειρότερο από το άλλο. Σε αυτήν την θέση βρίσκεται σήμερα ο Α.Τσίπρας και η παρέα του Μαξίμου.
Εχουν να επιλέξουν μεταξύ εθνικών εκλογών εντός του Μαΐου ή να εξαντλήσουν την κυβερνητική τους θητεία. Δηλαδή εκλογές τον Οκτώβριο.
Θα πρέπει, δηλαδή, να αποφασίσουν αν θα πιούν το πικρό ποτήρι μονορούφι ή λίγο-λίγο.
Είναι προφανές πως κανένας λογικός ηγέτης δεν προχωρεί σε πρόωρες εκλογές, εφ όσον είναι βέβαιος πως θα τις χάσει. Για ποιο λόγο να εγκαταλείψει την εξουσία; Τέτοιες κινήσεις γίνονται μόνον αν η εγκατάλειψη της εξουσίας δημιουργεί λιγότερα προβλήματα απ΄ότι η παραμονή σε αυτήν. Κλασσικό παράδειγμα, οι πρόωρες εκλογές του Οκτωβρίου 2009, όταν ο Κώστας Καραμανλής απέδρασε από την εξουσία και η Νέα Δημοκρατία δεν υπέστη το μαρτύριο της διαχείρισης του πρώτου μνημονίου.
Σήμερα, ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως θα ηττηθεί στις ευρωεκλογές και θα συντριβεί στις περιφερειακές. Το βράδυ της 26ης Μαϊου θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο γι΄αυτόν, καθώς οι δύο χάρτες θα είναι μπλε.
Επιπροσθέτως, η προηγούμενη πείρα έδειξε πως –πλην μιας περιπτώσεως—το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν ανατρέπεται στις εθνικές εκλογές. Μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις διευρύνεται, γιατί πάντα οι αναποφάσιστοι, στο μεγαλύτερο τους μέρος, ψηφίζουν αυτόν που φαίνεται πως θα νικήσει.
Οι ημέρες κυλούν, οι εκλογές πλησιάζουν και ο Α.Τσίπρας καλείται να πάρει τις αποφάσεις του.
Νομίζω—το έχω πει και το έχω γράψει—πως θα εξαντλήσει και την τελευταία ημέρα που μπορεί να παραμείνει στην εξουσία. Δεν είναι μόνον οι απολαύσεις που αυτή προσφέρει. Δεν είναι μόνον οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι κυρίως η προσμονή του θαύματος.
Δηλαδή η πίστη πως θα συμβεί ένα γεγονός που θα αλλάξει την φορά των πραγμάτων. Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη πως το θαύμα, όπως το ορίζουμε εμείς οι «κοινοί θνητοί», ήταν πάντα μέσα στην λογική της Αριστεράς, αλλά με διαφορετικούς όρους και προϋποθέσεις.
Αυτό που εμείς θεωρούμε πως είναι θαύμα --το απρόβλεπτο και απροσδόκητο, ευχάριστο γεγονός--οι μαρξιστές το αποδίδουν στην θέληση τους. «Δεν υπάρχουν άπαρτα κάστρα για τους κομμουνιστές». Με αυτό το σύνθημα διαπαιδαγωγημένοι, αισθάνθηκαν την δικαίωση όταν από το 4% εκτοξεύθηκαν μέσα σε τέσσερα χρόνια στο 36% και στην εξουσία.
Αν συζητήσει κάποιος μαζί τους, θα του πούν πως « από την στιγμή που πετύχαμε αυτό, εμείς δεν χάνουμε από τον Κούλη».
Βέβαια, η δημοκρατία έχει κάτι που δεν αρέσει στους αριστερούς, γιατί είναι απτό και συγκεκριμένο. Μετρά. Και αυτοί που είναι οι πιο πολλοί κερδίζουν. Οση πίστη και να έχουν στις ιδέες τους και στις δυνάμεις τους, αν είναι λιγότεροι, παραδίδουν την εξουσία στον νικητή και αποχωρούν.
Αλλωστε, στην μέχρι τέλους παραμονή τους στην εξουσία, συντελεί και ο πανικός και ο φόβος για το τι θα επακολουθήσει. Γνωρίζουν πως θα βρεθούν αντιμέτωποι με ποινικές διώξεις για τα πεπραγμένα τους και κυρίως διαισθάνονται πως ουδείς θα τους λυπηθεί.
Συνεπώς, όσο αργότερα, τόσο καλύτερα.
