Από το Gazarte στο Bataclan

Από το Gazarte στο Bataclan

Της Χριστίνας Ταχιάου

Λίγο πριν έρθει ο Ολάντ στην Αθήνα, σε συνομιλία του με Έλληνα δημοσιογράφο, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ρωτήθηκε εάν προτίθεται να τον συναντήσει. «Όχι», απάντησε εκείνος. «Όλα αυτά που κάνει εδώ, θα τα πληρώσει κάποια στιγμή στην πατρίδα του».

Ο Ολάντ ήρθε σχεδόν τέσσερις εβδομάδες πριν, συνοδευόμενος από αρκετά μέλη του Υπουργικού του Συμβουλίου και Κοινοβουλευτική Αντιπροσωπεία, αλλά μόλις από 7 επιχειρηματίες (εκ των οποίων ο ένας Έλληνας), σε μια Ελλάδα που, υποτίθεται, είναι κελεπούρι για επενδύσεις. Συνήθως, σε ταξίδια του Γάλλου προέδρου, υπερτερούν οι επιχειρηματίες, όχι οι πολιτικοί.

Κι ενώ οι πάντες θα ήθελαν να συναντήσουν το Γάλλο πρόεδρο, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να προσκαλέσει, ως συνομιλητή του κι εκπρόσωπο της εγχώριας διανόησης, τον «εκφραστή του λαού», Λάκη Λαζόπουλο στο Gazarte.

Του έλαχε, του Γάλλου προέδρου, να βρίσκεται στην Ελλάδα όταν συνέβη το δυστύχημα με το λεωφορείο και τους 42 νεκρούς στη Ζιρόντ. Πρόκειται για το χειρότερο τροχαίο δυστύχημα στη χώρα από το 1983. Λίγες ώρες αργότερα, παρατέθηκε προς τιμήν του ένα επικό γεύμα στο Προεδρικό Μέγαρο, στη διάρκεια του οποίου οι περισσότεροι προσπαθούσαν με οποιονδήποτε τρόπο να αποσπάσουν την προσοχή του, υπουργός ήθελε να μιλήσει για μπίζνες με φρεγάτες, υπουργοί σηκώθηκαν κι έφυγαν μόλις τελείωσαν το φαγητό τους αντί να σεβαστούν το πρωτόκολλο. Η γενική εντύπωση ήταν ότι λόγια πετιόντουσαν δεξιά κι αριστερά χωρίς στόχο.

Ακολούθησε ένα πασπάλισμα δηλώσεων για το Κυπριακό αλλά και για τη συμβολή της Τουρκίας στην ανακούφιση του προσφυγικού, ενώ όλοι κρέμονταν από τα χείλη του Γάλλου Προέδρου για να ακούσουν τη μεγάλη λέξη: «Χρέος». Αλλά δεν την άκουσαν.

Ο άλλοτε «Ολαντρέου» και νυν «φίλος Φρανσουά», όπως τον αποκάλεσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε στη χώρα του. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δημοσκοπήσεις να τον καταποντίζουν (έχασε 5 μονάδες δημοτικότητας από τον Οκτώβριο έως τον Νοέμβριο), ένα τσουνάμι προβλημάτων και παραπόνων για τα οικονομικά στο εσωτερικό, το ζήτημα του βαθμού επέμβασής της Γαλλίας στη Συρία και με το φόβο των τρομοκρατικών επιθέσεων ο οποίος, όπως όλοι γνωρίζουμε, επαληθεύτηκε.

Αυτό που έμεινε από το Bataclan είναι η απόλυτη και ομόθυμη καταδίκη της τρομοκρατίας από τον ανά την Υφήλιο δημοκρατικό κόσμο.

Ας δούμε τι έμεινε από το Gazarte.

O Λάκης Λαζόπουλος, αρθρογραφώντας σχετικά με τις επιθέσεις της Παρασκευής στο Παρίσι, προβαίνει σε ένα δριμύ «κατηγορώ» της Δύσης, για την οποία γράφει ότι είναι «διεφθαρμένη, πολεμοχαρής, επεκτατική, απαξιωτική στις ζωές των ανθρώπων, ρατσιστική, συμφεροντολόγα και διοικείται από δημοκράτες με συμπεριφορές μοναρχικές και απολυταρχικές. Από τους χαρακτηρισμούς του δε γλιτώνουν και οι αρχηγοί των Ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίοι «μοιάζουν σαν σουλτάνοι της Δύσης. Μόνο οι Έλληνες έμειναν ακόμα να συμπονούν και να συμπαραστέκονται».