By Carlos Diaz - https://www.flickr.com/photos/carlosdiazme/14314745368/, Attribution
Του Γιάννη Κουζηνού
Επιτέλους κάποιοι φαίνεται ότι άρχισαν να ακούν την οργή και την κραυγή αγωνίας εκατομμυρίων πολιτών στη Βενεζουέλα. Επιτέλους κάποιοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι με διαπραγματεύσεις, ειρηνικές πορείες διαμαρτυρίας και με πύρινους λόγους στο απομονωμένο από το καθεστώς Κοινοβούλιο το μόνο που δεν θα έρθει είναι η αλλαγή. Ενώ όλα δείχνουν ότι ο Maduro και η κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθούν τη διενέργεια του δημοψηφίσματος ανάκλησης πριν την κρίσιμη ημερομηνία της 10ης Ιανουαρίου, επιτέλους άρχισαν να ακούγονται οι φωνές εκείνες μέσα στον συνασπισμό της αντιπολίτευσης που θα καταφέρουν να εμπνεύσουν τον κόσμο.
Ο δημοσιογράφος, πολιτικός αναλυτής Nelson Bocaranda, ένας από τους παλαιότερους και εγκυρότερους πολιτικούς αναλυτές της Βενεζουέλας που έχει δεχθεί μεγάλο πόλεμο και κυνηγητό από τον Chavez και τον Maduro δήλωσε προχθές με απόλυτη σιγουριά ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να γίνει το δημοψήφισμα ανάκλησης πριν τη 10η του Ιανουαρίου. Η γνώμη του και οι αναλύσεις του έχουν μεγάλη διεισδυτικότητα στην κοινωνία και αυτή του η δήλωση ίσως να έδιωξε και την τελευταία ελπίδα που κρατούσαν οι πολίτες στην καρδιά τους αλλά ίσως να διέλυσε και τις αυταπάτες της αντιπολίτευσης ότι μπορεί να βρεθεί λύση μόνο με τη συμβατική πίεση του κόσμου μέσω μαζικών και ειρηνικών διαδηλώσεων.
Ακόμα μεγαλύτερη αντίδραση προκάλεσαν οι κρυφές συναντήσεις του Γενικού Γραμματέα του Συνασπισμού της αντιπολίτευσης, Jesus Chuo Torrealba, με στελέχη της κυβέρνησης για την έναρξη διαλόγου και τους όρους διενέργειας του δημοψηφίσματος ανάκλησης, που όμως κατέληξαν σε φιάσκο, αφού, για μια ακόμα φορά, η κυβέρνηση έκανε πίσω, αποκαλύπτοντας τις κρυφές συναντήσεις και κατηγορώντας την αντιπολίτευση για προσπάθεια δημιουργίας χάους και αποσταθεροποίησης.
Photo by Carlos Diaz - File:Protesta en Caracas, 18Oct2014 (15550640046).jpg Protesta en Caracas, 18Oct2014, CC BY 2.0
Όχι. Δεν τον κατηγορεί κανένας, ως τώρα τουλάχιστον, ότι εργάζεται κρυφά πίσω από τους υπολοίπους του συνασπισμού της αντιπολίτευσης, προωθώντας την προσωπική του πολιτική ατζέντα, αλλά για πολιτική αφέλεια, καθώς η αποκάλυψη των μυστικών συναντήσεων το μόνο που δημιούργησε τελικά είναι οργή και δυσπιστία στον κόσμο για τις προθέσεις του. Χωρίς να είναι ακόμα τίποτα σίγουρο, υπάρχουν συζητήσεις για την αντικατάσταση του.
Το κείμενο μου σε καμία περίπτωση δεν είναι επίθεση κατά της αντιπολίτευσης, που μάχεται για την πτώση του καθεστώτος. Είναι απόλυτα λογικό κάτω από αυτές τις συνθήκες που δίνουν τον αγώνα τους να γίνουν και λάθη και παραλήψεις και ίσως καμιά φορά να μπαίνουν στη μέση και οι προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες. Είναι όμως φανερό πλέον ότι μετά την τεράστια συμμετοχή του κόσμου στις διαδηλώσεις την 1η του Σεπτέμβρη η αντιπολίτευση με την τακτική της δεν μπόρεσε να συνεχίσει και να εξαργυρώσει αποτελεσματικά όλη αυτήν την ενεργεία του κόσμου και πολύ περισσότερο να την μετατρέψει σε πολιορκητικό κριό που θα ρίξει μια και καλή το ετοιμόρροπο κάστρο του Τσαβισμού. Ξεκίνησα όμως το άρθρο μου αισιόδοξα, γράφοντας ότι επιτέλους κάτι φαίνεται να αλλάζει.
Πρώτα από όλα η ανακοίνωση από τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης, που αναγνώρισε τη λάθος τακτική στις μέρες που ακολούθησαν την 1η του Σεπτέμβρη. Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει στην ανακοίνωσή του, ζητάει συγγνώμη για τα λάθη του, καθώς όπως ο Τσαβισμός δεν φαίνεται να έχει καταλάβει ότι είναι πλέον μειοψηφία, έτσι και οι ίδιοι καθυστερούν να μάθουν πως να είναι πλειοψηφία με την υποστήριξη του κόσμου. Δικαιολόγησαν με την ανακοίνωση τους επίσης τις κρυφές συναντήσεις σαν μια προσπάθεια εξεύρεσης λύσης μέσω του διαλόγου διότι ο βασικός τους στόχος είναι να δείξουν στη βάση, στους απλούς πολίτες που στήριξαν για χρονιά τον Τσαβισμό, ότι δεν θα έρθουν στην εξουσία σαν σαρωτική δύναμη εκδίκησης, αλλά σαν δύναμη που θα ενώσει ξανά όλους τους Βενεζολάνους και αυτό το μήνυμα μπορεί να περάσει μονό μέσω του διαλόγου και όχι με τη βία.
Κλείνοντας την ανακοίνωση τους, και σε αυτό το σημείο πάει και το δικό μου επιτελούς, δηλώσαν ότι άκουσαν τη φωνή των πολιτών, αλλά και τις πολλές φωνές μέσα στον ίδιο τον συνασπισμό που ζητάνε την εφαρμογή στην πράξη του άρθρου 350 του Συντάγματος, που μιλά για ανυπακοή προς την κυβέρνηση της χώρας, εάν και εφόσον αυτή λειτουργεί έξω από τα πλαίσια των νόμων και του Συντάγματος, και σύντομα θα κάνουν νέες ανακοινώσεις με τη στρατηγική τους.
Photo by Zfigueroa - Own work, CC BY-SA 3.0
Ο πρώτος που αναφέρθηκε στο άρθρο 350 είναι ο πολιτικός κρατούμενος Leopoldo Lopez μέσα από το κελί του, πολύ καιρό πριν και την πρόταση του αυτή επανέλαβε σε ιδιαίτερα υψηλούς τόνους χτες και η ακτιβίστρια σύζυγος του Lilian Tintori. Ουσιαστικά το άρθρο 350 μιλάει για μαζικές απεργίες και παράλυση της χώρας. Η εφαρμογή του είναι μόνιμο ζητούμενο των φοιτητών και τις μέρες μετά την 1η του Σεπτέμβρη είναι, όπως όλα δείχνουν, και το ζητούμενο από όλη την κοινωνία, που ζητάει την αλλαγή και τη δυναμικότερη αντίδραση προς το καθεστώς.
Ο χρόνος για τους εξαθλιωμένους πολίτες της Βενεζουέλας περνάει βασανιστικά και οι επιλογές, όπως όλα δείχνουν, είναι ολοένα και λιγότερες. Προσωπικά πιστεύω ότι πλέον δεν υπάρχει απολύτως κανένα άλλο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει η αντιπολίτευση ικανό να δημιουργήσει τους κατάλληλους κραδασμούς που θα φέρουν και το επιθυμητό αποτέλεσμα πέρα από τη μαζική και ολοκληρωτική εφαρμογή του άρθρου 350 του Συντάγματος. Κατά τη γνώμη μου, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος, χωρίς χρήση βίας, χωρίς φόβο για αιματοκύλισμα και με το μεγαλύτερο δυνατό αντίκτυπο. Τίποτα φυσικά δεν γίνεται χωρίς κόστος. Προσωπικό και συλλογικό. Αυτό όμως το κόστος είναι επένδυση για το μέλλον της Βενεζουέλας.
