Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Στον ΣΥΡΙΖΑ που πολιτεύονται κατεξοχήν με τα σύμβολα, θα έπρεπε να γνωρίζουν πως άπαξ και τα έβαζαν με τον Κώστα Σημίτη, ένα από τα τοτέμ του ευρύτερου μετώπου “Μένουμε Ευρώπη”, ενός πολιτικού χώρου που υπερβαίνει τα κομματικά όρια και καταλαμβάνει κι ένα κομμάτι του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, θα κατέληγαν να γίνουν μέχρι και “δηλωσίες” για να διαχειριστούν την οργή και τη χλεύη που θα προκαλούσε η επίθεση αυτή. Όμως όχι. Η έπαρση που τους χαρακτηρίζει τους οδήγησε σ'ένα ακόμα στρατηγικό λάθος του είδους μάλιστα που προκαλεί μετρήσιμη βλάβη και η διαχείρισή του απαιτεί σπατάλη μεγάλου όγκου πολιτικού κεφαλαίου, όταν μάλιστα αυτό έχει σχεδόν στερέψει. Ας πρόσεχαν.
Το επεισόδιο αυτό όμως δίνει την ευκαιρία και στον προοδευτικό χώρο να κάνει κάποιες χρήσιμες παρατηρήσεις, πέρα από τις προφανές ότι δηλαδή υπάρχουν ακόμα αντανακλαστικά και διάθεση συσπείρωσης απέναντι το μέτωπο του αυταρχικού εθνολαϊκισμού.
Παρατηρώντας την οργή και την ένταση που πυροδότησε αυτή η επίθεση είναι μοιραίο να σκεφτούμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τη χώρα, αν όσοι υπερασπίστηκαν τον Σημίτη είχαν επιδείξει τον ίδιο ζήλο για την υπεράσπιση της ατζέντας τους, των ιδεών τους πέρα από τα πρόσωπα που κάθε φορά τις εκφράζουν.
Για τη Νέα Δημοκρατία οι εξελίξεις ξετυλίγονται γύρω από τα πρόσωπα γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που την ίδρυσε, έφτιαξε ένα κόμμα χρησιμοποιώντας ως πατρόν το πρωθυπουργοκεντρικό Σύνταγμα του 1975. Κάθε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας λειτουργεί ως δυνάμει Πρωθυπουργός.
Η κεντροαριστερά και οι φιλελεύθεροι όμως; Γιατί κολλάνε τόσο στα πρόσωπα σε μια περίοδο μάλιστα που οι εθνολαϊκιστές ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιτέθηκαν κυρίως στις ιδέες και τις αξίες τους;
Η Νέα Δημοκρατία από τον Ιανουάριο του 2016 έχει παράξει ένα πραγματικά πρωτοφανή όγκο θέσεων, προτάσεων, προγραμματικού αλλά και ιδεολογικού χαρακτήρα. Μέχρι και για ζώα συντροφιάς έχει θέσεις. Κι όμως. Οι σοβαρότεροι και πιο συγκροτημένοι από τον ευρύτερο χώρο του Κέντρου ξιφουλκούν εμμονικά περί των προσώπων. Αντί να σχολιάσουν, ακόμα και για να τις επικρίνουν ή για να απορρίψουν, βρε αδελφέ!- τις θέσεις που παράγει η ΝΔ ξημεροβραδιάζονται στο twitter feed του Άδωνη ζυγίζοντας μέχρι και τα “και” που πληκτρολογεί ή ακόμα χειρότερα, έρχονται και κραδαίνουν το φιλελευθερόμετρο ακόμα και σε εμάς που γνωρίζουν καλά την πορεία μας. Αυτός είναι ο πολιτικός λόγος που παράγουν οι αμφίθυμοι του Κέντρου σήμερα: κουβέντες κομμωτηρίου.
Τη λέξη “μεταρρυθμίσεις” τη χρησιμοποίησε πρώτος ο Χαρίλαος Τρικούπης κατά την εκφώνηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του το 1882, ο πολιτικός που επιχείρησε να βάλει ένα τέλος στους κύκλους, τις αυλές, του “κηπουρούς” που λυμαίνονταν την πολιτική ζωή της χώρας φαλκιδεύοντας τη λαϊκή κυριαρχία, ο πατέρας του εκσυγχρονισμού.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν σήμερα, οι εκσυγχρονιστές να έχουν εγκαταλείψει την μάχη των ιδεών ειδικά όταν έχουν απέναντί τους αυτούς που εχθρεύονται τον πυρήνα της ιδεολογίας τους δηλαδή, τον πυρήνα της πολιτικής τους ύπαρξης. Είναι η τεμπελιά; Είναι η άγνοια; Από ένα σημείο και μετά το “γιατί” γίνεται αδιάφορο και μετράει μόνο το αποτέλεσμα γιατί αν στην αρχή της κρίσης, το κέντρο αιφνιδιάστηκε, έχουν περάσει πλέον οκτώ χρόνια. Ε, ας αρχίσουν επιτελους να μιλάνε για πολιτική.
