Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Οι αλλαγές που συντελούνται στο χώρο της ενέργειας, δηλαδή στην παραγωγή, στην αποθήκευση και στην κατανάλωση της, δεν ενδιαφέρουν μόνο τις χώρες της Δύσης και της Κίνας, που είναι οι βασικοί καταναλωτές ενέργειας, αλλά πρωτίστως τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες και ειδικά τα κράτη - μέλη του OPEC.
Και αυτό, διότι μέχρι πρότινος η οικονομία των συγκεκριμένων χωρών εξαρτιόταν σχεδόν ολοσχερώς από την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων που βρίσκονται στο υπέδαφος τους. Η Αλγερία, η Αγκόλα, ο Ισημερινός, η Γκαμπόν, το Ιράν, το Ιράκ, το Κουβέιτ, η Λιβύη, η Νιγηρία, το Κονγκό, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Βενεζουέλα ανήκουν σήμερα τον Οργανισμό Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών.
Οι χώρες του ΟPEC καλύπτουν το 43,5% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, παράγοντας περίπου 40 εκατ. βαρέλια ημερησίως, εκ των οποίων τα 3 εκατ. βαρέλια εξάγονται στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που εξέδωσε ο OPEC, από το 1980 μέχρι σήμερα παρατηρείται μια σταδιακή διαφοροποίηση της σύνθεσης των εξαγωγών των χωρών μελών του.
Ειδικά μετά από το 2000, η ποσοστιαία μείωση των εξαγωγών πετρελαίου, ως προς το σύνολο των εξαγωγών τους, αποκλιμακώθηκε με υψηλούς ρυθμούς. Για παράδειγμα, στην Σαουδική Αραβία οι εξαγωγές πετρελαίου από το 91% των συνολικών εξαγωγών έχουν υποχωρήσει στο 66%, του Ιράν από 80% στο 56%, του Κονγκό από το 98% στο 45% και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων από το 52% στο 19%.
Για παράδειγμα, το Κονγκό πλέον έχει εισέλθει στο χώρο της ναυπήγησης πλοίων, τα οποία κατασκευάζει και εξάγει, η Σαουδική Αραβία και το Ιράν έχουν κινηθεί επιθετικά στην αγορά των χημικών και πλαστικών προϊόντων και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα εξάγουν πλέον αλουμίνιο, χρυσό και διαμάντια.
Το 1977 ήταν η χρονιά ορόσημο, όταν το πετρέλαιο αποτελούσε το 96% των συνολικών εσόδων από τις εξαγωγές των χωρών μελών του OPEC. Το 2000 ήταν 81,6%, το 2012 ήταν 73,4% για να καταλήξει το 2108 στο 54%. Τι μας δείχνει αυτή η πορεία; Μας δείχνει πως οι τεχνολογικές εξελίξεις στον χώρο της ενέργειας, η τάση των πολιτών στις δυτικές κοινωνίες για απαγκίστρωση από το ρυπογόνο πετρέλαιο και η οικονομική αβεβαιότητα για το μέλλον, οδήγησαν τις χώρες αυτές στο να στρέψουν το ενδιαφέρον τους σε άλλους κλάδους και να ενεργοποιήσουν άλλες δραστηριότητες που πιθανά θα εξασφαλίσουν τις οικονομίες τους σε βάθος χρόνου.
Όταν λοιπόν βλέπουμε πως οι χώρες του OPEC, στο υπέδαφος των οποίων βρίσκεται το 79,40% των βεβαιωμένων κοιτασμάτων πετρελαίου και το 35,8% των βεβαιωμένων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, προσπαθούν και πετυχαίνουν την διασπορά της σύνθεσης των εξαγωγών τους, τι θα πρέπει να σκεφτούμε; Μήπως πως όλες οι μαξιμαλιστικές κορώνες για την μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα παραγωγής υδρογονανθράκων, με την ελπίδα της αυτόματης επίλυσης όλων τω προβλημάτων, δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ουτοπική φαντασίωση;
*Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης: Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
