Του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη κατέστησε την «ολική επαναφορά» της Ν.Δ. περισσότερο από πιθανή. Με δεδομένη την ταχύτατη απαξίωση της κυβερνήσεως Τσίπρα και την καθημερινή διάψευση των αριστερών (δηλαδή λαϊκιστικών και κρατικίστικων) οραμάτων, η επιστροφή της Ν.Δ. στην εξουσία καθίσταται σχεδόν μονόδρομος για όσους δεν εξαρτώνται από το κράτος.
Όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι εντελώς νέο πρόσωπο. Υπήρξε υπουργός της κυβερνήσεως Σαμαρά, ενώ είχε επανειλημμένως εκλεγεί βουλευτής. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μετέτρεψε την εκλογή του σε πολιτικό γεγονός πρώτου μεγέθους και πυροδότησε την ελπίδα μιας μεγάλης πολιτικής μεταρρυθμίσεως;
Κατά τη γνώμη μου είναι καθ' εαυτή η εκλογή του, δηλαδή η ανάδειξη στην πρώτη θέση ενός υποψηφίου που μάλλον ως outsider λογίζονταν στην αρχή της εκλογικής διαδικασίας. Ήταν και το ύφος της προεκλογικής του εκστρατείας, οι χαμηλοί τόνοι, η μετριοπάθεια και η επιμονή σε αντιπαραθέσεις αρχών και προτάσεων πολιτικής. Ήταν αυτά ακριβώς που οδήγησαν στην αθρόα προσέλευση 400.000 ψηφοφόρων και μετέτρεψαν μια εσωκομματική διαδικασία σε μέγιστη παραταξιακή υπόθεση, αφού συμμετείχαν πολλοί συντηρητικοί και φιλελεύθεροι πολίτες. Βεβαίως δεν ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και οι 400.000 ψηφοφόροι. Όμως, δεν θα ήταν λάθος και αβάσιμο να πούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του, τόσο την πρώτη Κυριακή όσο και τη δεύτερη (αθροίζοντας βεβαίως ψηφοφόρους των Άδωνη Γεωργιάδη και Απόστολου Τζιτζικώστα), δεν ήταν μέλη του κόμματος ή/και δεν είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές.
Συνεπώς, η Ν.Δ. δεν εξέλεξε μόνον ένα νέο και εκσυγχρονιστή αρχηγό, αλλά ανανέωσε και τη σχέση της με την κοινωνία, τείνοντας να ανατρέψει τον κανόνα που θέλει τα παλαιά κόμματα να εξαφανίζονται κάτω από το βάρος των οικονομικών κρίσεων και των πολιτικών σκληρής λιτότητος. Αν η Ν.Δ. αποφύγει τη μοίρα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα έχει κερδίσει ένα στοίχημα ευρωπαϊκού μεγέθους με πολύ σημαντικές -θετικές- επιπτώσεις για τη θέση της χώρας στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Η αλλαγή του πολιτικού τοπίου είναι, λοιπόν, προφανής. Ο συσχετισμός δυνάμεων της 20ης Σεπτεμβρίου έπαψε να ισχύει, ενώ, για πρώτη φορά ίσως, η μεσαία/αστική τάξη άφησε οθόνες και καναπέδες και βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει! Νομίζω η τελευταία φορά ήταν τον Ιούλιο του 1974, όταν βγήκαν να υποδεχθούν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και να πανηγυρίσουν την πτώση της ιωαννιδικής δικτατορίας… ίσως γιατί ποτέ ξανά δεν βρέθηκε υπό διωγμό: το 1974 εδιώκετο η πολιτική της ελευθερία, το 2016 η οικονομική της και μαζί με αυτήν η ίδια η ύπαρξή της! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατόρθωσε όχι μόνο να συσπειρώσει και να εκφράσει τις δυνάμεις του ΝΑΙ, αλλά, με τη μετριοπάθειά του, άρχισε ήδη να απεγκλωβίζει πολλούς εξ όσων από πολιτική πλάνη στοιχήθηκαν πίσω από το ψευδεπίγραφο ΟΧΙ του τυχοδιωκτικού δημοψηφίσματος!
Όμως, αυτό δεν αρκεί. Τα δύσκολα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη τώρα αρχίζουν. Πρέπει, ο νέος πρόεδρος -και νέος αρχηγός ολόκληρης της παρατάξεως- να μετουσιώσει τον ενθουσιασμό σε όραμα, τη συμμετοχή στην εσωκομματική ψηφοφορία σε συντονισμένη και αποτελεσματική δομική αντιπολίτευση, δηλαδή αντιπολίτευση προτάσεων και αρχών! Αλλιώς, η δυναμική της εκλογής του θα χαθεί και οι ενθουσιασμένοι θα απογοητευθούν οριστικώς και αμετακλήτως.
Για να τα πετύχει αυτά, πρέπει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού! Η προσπάθεια Τσίπρα να ανακόψει την επάνοδο της Ν.Δ. στην εξουσία μέσω της αλλαγής του εκλογικού νόμου, αντί για εμπόδιο στον Κυριάκο Μητσοτάκη μπορεί να γίνει παγίδα για τον εμπνευστή της. Αρκεί ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. να αντιπροτείνει όχι μόνον αλλαγή του εκλογικού νόμου, αλλά συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής υπό την προϋπόθεση της μετατροπής του πολιτεύματος σε προεδρικό, δηλαδή με πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής (Βουλή) από την εκτελεστική (Πρόεδρος) εξουσία, πράγμα που θα δώσει και καίριο χτύπημα στη διαπλοκή, αφού ο Πρόεδρος εκλεγόμενος από το λαό για κλειστή θητεία 4 ή 5 ετών δεν θα υπόκειται στους περιορισμούς της διατηρήσεως της δεδηλωμένης.
Μια τέτοια πρόταση θα σπάσει -εν τη γενέσει του- το μπλοκ που επιχειρεί να συγκροτήσει ο Αλέξης Τσίπρας με τα μικρά κόμματα που με την αναλογικοποίηση του εκλογικού νόμου θα εξασφαλίσουν την κοινοβουλευτική τους επιβίωση.
Όμως, το σημαντικότερο όλων είναι ότι μια τέτοια πρόταση αφαιρεί κάθε προκάλυμμα ηθικής από την προσπάθεια Τσίπρα και αποκαλύπτει τα πραγματικά της κίνητρα. Αντιθέτως, η Ν.Δ. -διασφαλίζοντας την οριστική εφαρμογή της απλής αναλογικής αλλά και το μείζον πολιτικό αγαθό της κυβερνητικής σταθερότητος- θα εμφανισθεί ως η πολιτική δύναμη που επιθυμεί την πραγματική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, την αληθινή και ριζική πολιτική μεταρρύθμιση, έχοντας ένα ολοκληρωμένο όραμα για την παιδεία, την ανάπτυξη, τη δικαιοσύνη, την πολιτική και τον πολιτισμό, το όραμα της Δ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας!
