Μπορεί ο διευθυντής ή η διευθύντρια του διπλωματικού γραφείου του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού να διατηρεί σχέση με Τούρκο/Τουρκάλα διπλωμάτη;
Σαφέστατα όχι.
Αν η σχέση είναι τόσο σημαντική, κάποιος από τους δύο θα πρέπει να παραιτηθεί ή να ζητήσει να μετακινηθεί σε άλλο μέρος του πλανήτη, ώστε να μην έχει την παραμικρή εμπλοκή με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Στη ζωή δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε κι όταν ζητάμε να είμαστε ελεύθεροι να ζούμε όπως θέλουμε εννοούμε ότι το ζητούμενο είναι να έχουμε ελευθερία επιλογών. Ο κ. Βαγγέλης Καλπαδάκης είχε την επιλογή να αρνηθεί τη θέση του διευθυντή του διπλωματικού γραφείου του πρώην πρωθυπουργού ή να διαλύσει τη σχέση του με την κυρία Φεϊζά Μπαρουτσού, διπλωμάτη της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, ή εκείνη να παραιτηθεί της θέσης της για να μπορεί εκείνος να ασκεί τα καθήκοντά του. Κανείς τους δεν το έκανε.
Να σημειώσουμε ότι είμαστε απολύτως πρόθυμοι να πιστέψουμε ότι μεταξύ τους δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα που να αφορούσε τη δουλειά τους ούτε κατασκόπευε ο ένας τον άλλον.
Βέβαια, δεν ξέρουμε και τι είδους διπλωμάτες είναι αυτοί που δεν επιχειρούν να κατασκοπεύσουν τον οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε κόστος, ώστε να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες που μπορεί να αξιοποιήσει η πατρίδα τους.
Από την άλλη, όπως αναφέρει ο Απόστολος Δοξιάδης στο άρθρο του στο Protagon με τον τίτλο «Ο Τσίπρας, ο Ερντογάν και το ειδύλλιο-σκάνδαλο» το οποίο ήταν και η αφορμή γι' αυτό το σημείωμα, ο ίδιος ο κ. Καλπαδάκης του είχε πει ότι (αντιγράφουμε από το άρθρο): «Οι αρμόδιες υπηρεσίες (η ΕΥΠ του Ρουμπάτη υποθέτω εννοούσε) ενημερώθηκαν και δεν βρήκαν στο γεγονός της σχέσης τίποτε το επιλήψιμο».
Να τραβάς τα μαλλιά σου. Και για την ΕΥΠ αλλά και για τον κ. Τσίπρα που επέλεξε ως σύμβουλο ένα διπλωμάτη που αδυνατούσε ή αδιαφορούσε να ιεραρχήσει τα διακυβεύματα.
Υπάρχει και άλλη μια πτυχή στο θέμα που τη θέτει και ο Απόστολος Δοξιάδης στο άρθρο του και έχει απόλυτο δίκιο: η σιωπή της κοινής γνώμης.
Η τότε αντιπολίτευση, η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ δεν έβγαλαν άχνα αλλά και οι υπόλοιποι σχολιαστές της κοινής γνώμης, σιωπήσαμε εξίσου.
Δεν πιστεύουμε ότι αυτό οφείλεται στο φόβο μην κατηγορηθούμε για σεξιστές αλλά σε μια στρεβλή αντίληψη για τα όρια μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής. Η προσωπική ζωή του καθενός μας είναι ιερή, όμως το ίδιο σημαντικές είναι και οι υποχρεώσεις μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αν μάλιστα κατέχουμε κάποια δημόσια θέση οι υποχρεώσεις μας πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται και οφείλουμε να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί.
Υπάρχει και μια στρεβλή αντίληψη για τον έρωτα και τα αισθήματα όταν αυτά τέμνονται με τα καθήκοντα. Μόνο στα τουρκικά και τα βραζιλιάνικα σήριαλ συμβαίνει οι πρωταγωνιστές να αδυνατούν να ιεραρχήσουν τα διακυβεύματα στο όνομα του έρωτα. Στην πραγματική ζωή, το μόνο που αποζητούμε είναι το να έχουμε επιλογές και σε μια δημοκρατία έχουμε επιλογές. Πρέπει όμως να έχουμε και σοβαρότητα.
