Του Ιωάννη Τσαμουργκέλη*
Η αντίδραση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε μια διαρροή που απλώς επιβεβαιώνει μια από καιρό δημοσίως γνωστοποιημένη πολιτική του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης εγείρει ερωτήματα. Πολύ περισσότερο καθώς κάθε νοήμων στέλεχος του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, που επί έτη φωνασκεί για την ανάγκη διευθέτησης του ελληνικού χρέους ώστε να μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης του και να μετριασθούν έτσι οι κίνδυνοι εμφάνισης δημοσιονομικών κενών στο άμεσο μέλλον (και άρα νέων μνημονίων και πακέτων οικονομικής στήριξης), καταλαβαίνει ότι η παρουσία του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση μόνο θετικά μπορεί να συμβάλλει στις ελληνικές απαιτήσεις μεσομακροπρόθεσμα.
Αντί αυτού έχουμε μια εκστρατεία άσχετων περί τα οικονομικά αλλά και τους κανόνες της ΕΕ και της ΕΚΤ (πχ Πρόεδρος της δημοκρατίας και παραδοσιακοί συνεργάτες του κ Βαρουφάκη που ελάχιστα διδάχθηκαν από τις γνωσιολογικές ελλείψεις και τις ανοησίες του παρελθόντος). Mια στρατιά επικίνδυνων, που θέλουν να παραβλέπουν ή να αγνοούν ότι ρητά απαιτείται η συμμετοχή του ΔΝΤ (χρηματοδοτικά ή συμβουλευτικά) στο σχεδιασμό και την παρακολούθηση εφαρμογής πολιτικών που αφορούν σε κράτη-μέλη που υπόκεινται σε χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ πρόγραμμα υπέρβασης της κρίσης. Μια συμμορία ανενδοίαστων που τολμά ακόμα και τώρα να δείχνει ως υπεύθυνους της χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης τους “άλλους” και όχι τους παρεκτρεπόμενους εαυτούς.
Έτσι οι εκστρατεύοντες “πρώτη φορά αριστεροί” επιζητούν την αποκλειστικότητα της ΕΕ και της ΕΚΤ ως θεσμούς χρηματοδότησης και επικούρησης της χώρας καθώς εκτιμούν ότι ΕΕ και ΕΚΤ συνιστούν “ευήκοα ώτα” για την επιτυχή και γρήγορη κατάληξη της αξιολόγησης παρά τους δύσκολους δημοσιονομικούς στόχους που τίθενται. Προ τούτο εξάλλου χρησιμοποιούν τα “ελαφρυντικά” ότι η εκδίωξη του ΔΝΤ και η απόλυτη μετατόπιση της ευθύνης στην ΕΕ και ΕΚΤ θα συμβάλει στην αποφυγή μιας νέας κρίσης ρευστότητας όσο και το γεγονός ότι το ΔΝΤ δεν ευαισθητοποιείται (όσο οι ευρωπαίοι) έναντι του προσφυγικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα.
Ωστόσο, είναι προφανές ότι το σκηνικό ρήξης με το ΔΝΤ υποκρύπτει την πρόθεση της κυβέρνησης να ανταλλάξει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης (και τη συνεπαγόμενη χρηματοδότηση), με την άνευ όρων υποδοχή, σώρευση και παραμονή των νυν και μελλούμενων εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα και την απορρόφηση τους αποκλειστικά από τη χώρα (τους πολίτες και τις επιχειρήσεις της) για όσο καιρό χρειασθεί. Και όλα αυτά πακεταρισμένα στο μαρκετίστικο περιτύλιγμα περί ανθρωπισμού που αντιστέκεται και διεκδικεί μια ανθρώπινη Ευρώπη.
"Ωσαννά"… η χώρα εμπλέκεται περαιτέρω στο φαύλο κύκλο της ύφεσης αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε βραχυπρόθεσμο σχέδιο διαχείρισης της λαϊκής οργής κερδίζοντας μερικούς μήνες. Στο μεταξύ η πραγματική οικονομία συνεχίζει την πορεία προς την πλήρη αποσάθρωση της, και το αναπόφευκτο δημοσιονομικό κενό παραπέμπεται προς επίλυση με την ευχή να επιτευχθεί η χρηματοδότηση του από την ΕΕ και ΕΚΤ με αντάλλαγμα τις διευθετήσεις στο προσφυγικό και την “ησυχία” της ΕΕ έναντι του ελληνικού προβλήματος ώστε να ασχοληθεί με σημαντικότερα θέματα.
Και τέλος πάντων, αν όλα αυτά δεν “βγούνε” και έρθει η κρίσιμη ώρα της συνάντησης με το δημοσιονομικό κενό και το 4ο μνημόνιο… θα έχει οικοδομηθεί αρκετό πολιτικό απόθεμα εθνικολαϊκισιτικών επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές με την δικαιολογία των εχθρών που υπονομεύουν την προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης και κατασκευάζουν μια νέα χρηματοπιστωτική κατάρρευση. Λες και η επιμήκυνση της κρίσης και η χρηματοπιστωτική κατάρρευση να μην είναι παρούσες ήδη στη ζωή μας ως αποτέλεσμα των γνωστών ανοησιών του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 15 μήνες και η χώρα θα βρεθεί με capital contols (ενώ δεν είχε) ανεργία στο 26% (που επίσης δεν είχε), μείωση της ζήτησης (που ποτέ δεν αντιμετώπισε), αυξήσεις φορών και εισφορών (που ακούγονται για πρώτη φορά) κλπ κλπ.
Για μία ακόμα φορά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και οι “φίλοι”, αποφασίζουν να ενδώσουν στη συνδικαλιστική εκδοχή της πολιτικής όπου η διευθέτηση του άμεσου προδίδει την στρατηγική στόχευση. Έτσι και αλλιώς το “σαρκίο" ΕΛΛΑΣ παραμένει διαθέσιμο για νέους πειραματισμούς και τυχοδιωκτισμούς μέχρι την οριστική κρίση που όλο και κάποιος θα βρεθεί να αναλάβει μέχρι το “πρώτη φορά αριστερό” κυβερνητικό συνονθύλευμα προλάβει να λεηλατήσει τα μη λεηλατηθέντα.
* Ο κ. Ιωάννης Τσαμουργκέλης διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Έχει διατελέσει διευθύνον στέλεχος εταιρειών στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
