Να ξεκινήσουμε με μια παραδοχή, που δύσκολα αμφισβητείται, αν και στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης ημιμάθειας όλα αμφισβητούνται: Κάθε επανάσταση και κάθε επαναστατικό κίνημα είναι παραδεκτό αν αποβλέπει σε όφελος της πλειονότητας του λαού. Αν αποβλέπει σε όφελος μειοψηφιών είναι απλώς μια απόπειρα επιβολής μιάς ελίτ.
Κάθε κίνημα, που αποβλέπει σε όφελος της πλειονότητας του λαού αποβλέπει στο ξήλωμα όσων δομών θεωρεί ότι λειτουργούν σε βάρος των συμφερόντων του λαού. Για να ξηλώσει αυτές τις δομές είναι υποχρεωμένο να συγκρουστεί με το υπάρχον σύστημα, που κατέχει και λειτουργεί τις δομές.
Επομένως, η σύγκρουση, η μάχη, ο πόλεμος και οι ενδεχόμενες νίκες ή ήττες είναι αναπόφευκτες συνέπειες του αγώνα επικράτησης ενός κινήματος. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να συγκρουστείς με τις δυνάμεις του νόμου για να προωθήσεις τις αντίθετες απόψεις σου για το νόμο και να διαμαρτύρεσαι που οι δυνάμεις του νόμου σου φέρθηκαν βίαια. Και δε μιλάμε για διεκδίκηση κεκτημένων δικαιωμάτων. Μιλάμε για αμφισβήτηση των δομών, του αστικού κράτους, του καπιταλιστικού συστήματος, μιλάμε για μάχη ανατροπής.
Δουλειά του κινήματος είναι να μάχεται το υπάρχον σύστημα με όποιο τρόπο διαλέξει και δουλειά του συστήματος είναι να υπερασπιστεί τον εαυτό του με όποιο τρόπο κατέχει. Όποιος διαμαρτύρεται που το σύστημα υπερασπίζεται τον εαυτό του με κατασταλτικά ή προληπτικά μέτρα δεν κάνει ούτε επανάσταση ούτε κίνημα. Κάνει διαμαρτυρία και ζητάει χάρες. Δεν έχει συνείδηση ούτε του αγώνα ούτε των συνεπειών του, ούτε του στόχου του.
Είναι σαν να μάχεται κανείς τον πατέρα του και να ορθώνει το δικαίωμα να τον βρίζει, να το απαξιώνει, να τον αμφισβητεί, να τον υπονομεύει και να διαμαρτύρεται όταν ο πατέρας του τον πλακώσει στο ξύλο ή τον πετάξει με τις κλωτσιές από το σπίτι.
Εκείνος που επιδιώκει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ την ανατροπή μιας εξουσίας, ούτε ζητάει την άδεια της για να την ανατρέψει ούτε ζητάει τη βοήθειά της (!), ούτε την αποδέχεται κι όλας (!), ούτε τσιρίζει όταν η εξουσία στραφεί εναντίον του. Ο αγώνας είναι αδυσώπητος και πρέπει να είναι κανείς απολύτως συνειδητοποιημένος, να πιστεύει πραγματικά στο σκοπό και, κυρίως, να έχει ψυχή, νεφρό που λέγαν οι παλιοί, για να μη χρησιποιήσω τη γνωστή αγοραία λέξη.
Φυσικά, οι επαναστάτες και οι λαϊκοί κινηματίες θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα που θα βρούν από το σύστημα για να το ανατρέψουν. Αλλά, εδώ ελλοχεύει μιά παγίδα: Όταν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα η ιστορική εμπειρία έχει δείξει οτι ο σκοπός χάνεται και τα μέσα γίνονται ο σκοπός. Επειδή τα μέσα είναι τόσο ισχυρά, που χαρακτηρίζουν εκείνον που τα χρησιμοποιεί και γίνονται έτσι σφραγίδα του. Αν, για παράδειγμα αιματοκυλίσεις τον κόσμο για να επιβάλεις ειρήνη, το αίμα θα έχει αντικαταστήσει στη συνείδηση της κοινωνίας την ειρηνική σου πρόθεση και φυσιογνωμία.
Αν, όμως επιδιώκεις την ειρήνη και αιματοκυλίσεις, τότε μάλλον είχες εξ αρχής μια ιδεολογική σύγχιση ή είχες άλλους στόχους.
Αντίστοιχα, αν επιδιώκεις να ανατρέψεις ένα σύστημα οικονομικής και κοινωνικής αδικίας δε μπορεί να χρησιμοποιείς αντικοινωνικα και επαχθή οικονομικά μέσα κατά του λαού, που υποτίθεται οτι θέλεις να οφελήσεις.
Δεν μπορείς, δηλαδή με τις πράξεις σου να επιβαρύνεις τον αδύναμο λαό, αφήνοντας τους ολιγάρχες και το οικονομικό σύστημα ανενόχλητο και να υποστηρίζεις οτι είσαι επαναστάτης, κινηματικός, δικαιωματικός, αντιεξουσιαστής ή αναρχικός.
Ο πόλεμος ενάντια σε οποιοδήποτε σύστημα είναι ΠΟΛΕΜΟΣ δεν είναι χαβαλές και "βοήθεια πατέρα με δέρνουνε". Κι αυτό το έζησαν όλα τα αντάρτικα πόλης και τα αληθινά επαναστατικά κινήματα, που εμπλακήκαν σ αυτόν και πλήρωσαν και το τίμημα χωρις κλάψες.
Σε αντίθεση με τα χύμα κρατικοδίαιτα συστήματα τύπου no borders, δήθεν αντιεξουσιαστών και δήθεν αναρχικών, που με τις πλάτες της κεντρικής εξουσίας κάνουνε χαβαλέ και σπάνε και κανένα δημαρχείο για αντίσταση στον Λάτση και τον Βαρδινογιάννη, που είτε στήνονται στην ουρά του ΚΕΠ για να εξυπηρετηθούν είτε στέλνουν τα παιδιά τους στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο για να μορφωθούν.
Αυτά τα κατ ευφημισμό επαναστατικά και κοινωνικά κινήματα όχι μόνο αφήνουν ανενόχλητες τις οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες, αλλά έχουν και τη στήριξη του κράτους, που στηρίζεται από αυτές! Το οποίο παριστάνει τον αντιεξουσιαστή! Ακόμα πιο ακραία, τη ζητάνε αυτή τη στήριξη! Ο εξευτελισμός της έννοιας των κινημάτων και των επαναστάσεων σε όλο του το μεγαλείο. Με ηγήτορα το στρατηγό των μεταθέσεων κ Τόσκα. Τρέμε Ντουρούτι.
Γ Παπαδόπουλος-Τετράδης
