Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τρία πρόσφατα δημόσια δείγματα της κυβέρνησης αποδεικνύουν ότι πρέπει να ανησυχούμε για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Το πρώτο είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Δημήτρη Τζανακόπουλου περί «κυβέρνησης ανοχής». Το δεύτερο οι νέες παρεμβάσεις Πολάκη στην Δικαιοσύνη. Και το τρίτο η περίεργη δήλωση του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Κυρίτση περί πρόβλεψης των εκλογών που κάποτε «ήταν να γίνουν το 1967 και έγιναν τελικά το 1974»...
Ο μεν Τζανακόπουλος απηχεί την στάση της κυβέρνησης, ο δε Πολάκης την προσωπική βούληση του πρωθυπουργού και τέλος, ο Κυρίτσης τους ευσεβείς πόθους του μέσου κυβερνητικού στελέχους που επιθυμεί την μακροημέρευση του στην εξουσία. Και οι τρεις περιπτώσεις δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που προοιωνίζεται την δημιουργία ενός πέπλου έντονης ανησυχίας για το επόμενο διάστημα μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές.
Ας ρίξουμε όμως, μια ματιά στο τι σημαίνει «κυβέρνηση ανοχής», σε περίπτωση που αποχωρήσουν οι ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση. Πρώτον, το Σύνταγμα προβλέπει ως τελευταίο καταφύγιο κυβερνησιμότητας την κυβέρνηση ανοχής και πρόκειται για κυβέρνηση μειοψηφίας η οποία δεν έχει τη δεδηλωμένη στη Βουλή, με αποτέλεσμα να δημιουργεί συνεχώς, δυσπιστία για το νομοθετικό της έργο. Δεύτερον αν και θεσμικά δυνατή, η κυβέρνηση μειοψηφίας δύσκολα μπορεί να σταθεί πολιτικά στο μέτρο που κάθε απόφασή της ή κάθε νομοθετική πρωτοβουλία θα πρέπει να επιβεβαιώνεται κατά περίπτωση. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατη η χάραξη ενιαίας κυβερνητικής πολιτικής. Τέλος, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει μεταπολιτευτικά κυβέρνηση μειοψηφίας. Και τούτο διότι δεν υπάρχει κουλτούρα αποδοχής και συναίνεσης, που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση της ύπαρξης μιας τέτοιας κυβέρνησης. Άλλες χώρες έχουν κουλτούρα τέτοιων σχηματισμών αλλά και πάλι, όταν παρίσταται ανάγκη από την αποτυχία του πολιτικού συστήματος να βρει λύσεις.
Επιπλέον, η κυβέρνηση ανοχής, επειδή ακριβώς πρόκειται για κοινοβουλευτική μειοψηφία, μπορεί να ασκεί τη γενική πολιτική της χώρας αλλά δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να ασκεί μακροσκοπική πολιτική δεσμεύοντας της χώρα σε μείζονα κεφάλαια που απαιτούν ρητή πλειοψηφία, όπως είναι τα εθνικά και τα δημοσιονομικά θέματα. Μια κυβέρνηση μειοψηφίας συνιστά εξαιρετικά αδύναμο κρίκο στη διεθνή διπλωματία επειδή όλοι γνωρίζουν το πόσο ευάλωτη είναι στο εσωτερικό της χώρας.
Όπως συνέβη και σε άλλες χώρες, ειδικά όμως στην Ελλάδα με τα διαρθρωτικά δημοσιονομικά προβλήματα, η ύπαρξη μιας τέτοιας κυβέρνησης μειοψηφίας θα σήμαινε νομοτελειακά τη διεθνή υποβάθμισή της χρηματοοικονομικά και πιστοληπτικά λόγω της εύθραυστης πολιτική ισορροπίας που εξ ορισμού υφίσταται.
Aκόμα αυτό που σήμερα συμβαίνει συνιστά ομολογία της πολιτικής εκτροπής στο θέμα της συμφωνίας με τα Σκόπια: ενόσω η κυβέρνηση γνώριζε ότι δεν είναι συμπαγής, προχώρησε σε υπογραφή της συνθήκης δημιουργώντας πολιτικά τετελεσμένα για τη χώρα, χωρίς την προηγούμενη έγκριση της Βουλής, και σήμερα αποσυντίθεται στα εξ ων συνετέθη ακριβώς για τον λόγο αυτό.
Ποιος νοιάζεται όμως για ισορροπίες, όταν η μύχια σκέψη των ανθρώπων της κυβέρνησης είναι να εξαντλήσουν και την τελευταία μέρα παραμονής τους στην καρέκλα;
Παλαιότερα, ο Αλέξης Τσίπρας επικαλέστηκε τον όρο «μεταδημοκρατία» στην ομιλία του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την παρουσία των προτάσεων για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Το ίδιο έκανε και ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος δηλώνοντας πως υπάρχει ένα παγκόσμιο σχέδιο συνωμοσίας που συνδέεται με την Μεταδημοκρατία. Κάπως έτσι δικαιολογούν το μένος τους για την αστική δημοκρατία...
Δεν πιθανολογώ. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αν είχαν την δυνατότητα θα κατέλυαν την δημοκρατία χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Αν δεν υπήρχαν οι εταίροι της ΕΕ, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ η χώρα θα γινόταν μια Βενεζουέλα της Μεσογείου...
