Τα πράγματα είναι απλά. Στον καπιταλισμό τα προϊόντα κάνουν ουρά για τους καταναλωτές και στον σοσιαλισμό οι καταναλωτές κάνουν ουρά για τα προϊόντα. Στον καπιταλισμό μια μέρα το χρόνο άνθρωποι θα ποδοπατηθούν για ένα smart phone και στον σοσιαλισμό μαλλιοτραβιούνται για μια φρατζόλα ψωμί η ένα κιλό γάλα σε σκόνη. Μιλάω και γράφω όπως πάντα για την Βενεζουέλα και με τις εμπειρίες που απέκτησα στα πέντε και κάτι χρόνια της ζωής μου στην χώρα του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα του Chavez.
Διάβασα πολλά σχόλια και πολλές σκέψεις, άλλες ψύχραιμες και λογικές και άλλες εντελώς αφοριστικές για την εφαρμογή του Black Friday για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σαν ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, εντόπισα δίκαια και άδικα και στις δύο πλευρές και έβγαλα τα δικά μου συμπεράσματα πάντα σε συνδυασμό με την εμπειρία ζωής και σε συνθήκες καπιταλισμού και σε συνθήκες σοσιαλισμού. Στα πέντε χρόνια της ζωής μου στην Βενεζουέλα έχω στηθεί σε αμέτρητες ουρές, για ατελείωτες ώρες, μόνο και μόνο με την ελπίδα ότι στο τέλος της ουράς θα βρω λίγο γάλα για να δώσω στο παιδί μου, λίγο λάδι, λίγο αλεύρι η ακόμα και μια φρατζόλα ψωμί. Ότι δηλαδή κάνουν όλοι οι Βενεζολάνοι καθημερινά χωρίς εξαίρεση. Ο μόνος τρόπος να το αποφύγεις είναι να έχεις καλές και πολλές γνωριμίες με μαυραγορίτες που συνήθως από την πλευρά τους έχουν καλές και πολλές γνωριμίες με κυβερνητικούς αξιωματούχους, την αστυνομία ή τον στρατό. Και φυσικά για την μαύρη αγορά χρειάζονται πολλά, παρά πολλά μετρητά.
Ίσως, όταν με το καλό γυρίσουμε στην Ευρώπη, να έχω αποκτήσει το κατοχικό σύνδρομο. Ίσως όταν επιτέλους βρεθώ ξανά μπροστά σε γεμάτα ράφια η βαθιά αγωνία μου για επιβίωση όλα αυτά τα χρόνια να με ωθήσουν στην χωρίς λογική συσσώρευση και αποθήκευση αγαθών και προϊόντων βασικής διαβίωσης. Αυτό όμως που είμαι σίγουρος ότι δεν θα κάνω είναι να στηθώ σε μια ουρά, να ζήσω ότι ζω στην Βενεζουέλα, να ποδοπατηθώ και να μαλλιοτραβηχτώ για ένα προϊόν τεχνολογίας σε προσφορά. Όχι ότι δεν λατρεύω τις προσφορές και τα προϊόντα τεχνολογίας. Το τελείως αντίθετο μάλιστα. Είμαι λάτρης της τεχνολογίας και θα ήμουν υποκριτής να πω ότι θα έλεγα όχι σε μια καλή προσφορά. Δεν έχω smart phone, δεν έχω smart tv και το παιδί μου δεν έχει δει ποτέ από κοντά καμία από τις περίφημες κονσόλες παιχνιδιών. Όταν με το καλό επιστρέψουμε στην Ευρώπη θέλω να εργαστώ σκληρά με την γυναίκα μου για να τα αποκτήσουμε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Εδώ στην Βενεζουέλα πολύ απλά, ακόμα και με την σκληρή δουλειά δε έχουμε αυτή την επιλογή. Στην Βενεζουέλα όσο σκληρά πλέον και να εργαστούμε το αποτέλεσμα θα είναι πάντα ,μόνο η μετά βίας επιβίωση. Δεν θα επιτρέψω όμως στον εαυτό μου να ποδοπατηθεί ξανά σε ουρά διότι είναι πρώτα από όλα θέμα αυτοεκτίμησης, στην Βενεζουέλα δεν έχω άλλη επιλογή, αλλά πάνω από όλα θέμα προτεραιοτήτων.
Το πρόβλημα σε καμία περίπτωση δεν είναι φυσικά το Black Friday. Οτιδήποτε δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να κινηθεί επιτέλους η αγορά που κατά γενική ομολογία έχει νεκρώσει είναι καλό. Οτιδήποτε δώσει μια ανάσα ρευστότητας στα αραχνιασμένα ταμεία των επιχειρήσεων και παρατείνει την ζωή τους ενώ φλέρταραν με το λουκέτο είναι στην βάση του πολύ καλό. Το πρόβλημα βρίσκεται πάντα στην έλλειψη παιδείας και κατ'' επέκταση στις προτεραιότητες που βάζει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή του. Αν δίνεις τα τελευταία σου χρήματα μόνο και μόνο για την μόστρα και για το νέο μοντέλο smart phone, προφανώς κάτι δεν πάει καλά. Το να εκμεταλλευτείς όμως τις προσφορές,που φαντάζομαι δεν είναι μόνο για τηλέφωνα και tablet, για να αγοράσεις ένα πλυντήριο, ρούχα ή παπούτσια για το παιδί σου είναι κάτι τελείως διαφορετικό και δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να το κατακρίνει κανένας.
Στην Βενεζουέλα της Μπολιβαριανής Επανάστασης η αγορά είναι νεκρή και της έχουμε κάνει και τα σαράντα. Ο πληθωρισμός και η τεράστια υποτίμηση του νομίσματος είναι κάνει απαγορευτική την αγορά προϊόντων τεχνολογίας, λευκών συσκευών κλπ. Το φθηνότερο πλυντήριο για παράδειγμα κοστίζει πάνω από 200.000 μπολίβαρ ενώ ένα μέτριο προς το καλό κοστίζει πάνω από 1,000,000. Για το τελευταίο μοντέλο κινητού χρειαζόμαστε από 2 έως 3 εκατομμύρια μπολίβαρ. Βασικός μισθός 27.000. Όλα τα χρήματα που ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητες του μπορεί και κερδίζει, πηγαίνουν αποκλειστικά στην αγορά τροφίμων και προϊόντων προσωπικής υγιεινής.
Απελευθερωμένοι πλέον από όλους τους υλικούς πειρασμούς, οι κάτοικοι στην Βενεζουέλα έχουμε περάσει σε άλλο συνειδησιακό επίπεδο αφού για εμάς η ζωή πλέον είναι μια καθημερινή ατέλειωτη Μαύρη Παρασκευή. Έχουμε τις ουρές, έχουμε το μαλλιοτράβηγμα και το μόνο που μας λείπει σαν ασήμαντη λεπτομέρεια, είναι τα προϊόντα και τα χρήματα. Αυτά όμως είναι πράγματα του Διαβόλου και του καπιταλισμού...
