Φωτογραφία του αρθρογράφου. 29/06./2016 - Ξημέρωμα στο Καράκας.
Του Γιάννη Κουζηνού
Πετάχτηκα ιδρωμένος στο κρεβάτι μου. Ελαφρά αποπροσανατολισμένος. Κοίταξα δίπλα μου. Η γυναίκα μου κοιμόταν ήσυχα. Ευλογία να κοιμάσαι βαθιά. Να μην σε ξυπνάει ο παραμικρός θόρυβος, η παραμικρή αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Τα πετάγματα από τον ύπνο και ο ιδρώτας είναι δύο καταστάσεις που μου έχουν γίνει πια συνήθειο από τότε που ήρθα στη Βενεζουέλα.
Σηκώθηκα και σήκωσα τις περσίδες στο παράθυρο. Έξω έβρεχε δυνατά και τον ορίζοντα φώτιζαν συνεχόμενες αστραπές. Μακριά όμως. Βουβά, χωρίς ήχο, τις έβλεπα να εμφανίζονται και ύστερα γρήγορα να χάνονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Τι με ξύπνησε αυτήν τη φορά; Κοίταξα το ρολόι 3.10 ξημερώματα.
Βροντή θα ήταν σκέφτηκα, για να πάρω αμέσως την απάντηση μου. Τελικά δεν με ξύπνησε η φύση με τη γλυκιά φασαρία της, αλλά για μια ακόμα φορά οι πράξεις των πλασμάτων της νύχτας στην παρά φύση κατάσταση που ζούμε. Η ριπή ακούστηκε πάρα πολύ κοντά. Γρήγορη και κοφτή. Τέσσερις πέντε σφαίρες, όχι παραπάνω. Ελπίζω απλά να χάθηκαν κάπου στον συννεφιασμένο ουρανό. Πετάγματα από τον ύπνο, ιδρώτας και ριπές ημιαυτόματων όπλων. Τελικά η λίστα με τις καταστάσεις που άρχισα να συνηθίζω είναι μεγαλύτερη. Πάντα κοιμόμουν ελαφριά και είχα εύκολο ξύπνημα. Εδώ όμως στο Καράκας τα ξυπνήματα είναι σαν βίαια περάσματα από την ασφάλεια της ονειροχώρας στον εφιάλτη της πραγματικότητας.
Ο ιδρώτας στη Βενεζουέλα δεν παράγεται μετά από έντονη φυσική δραστηριότητα ή άσκηση. Είναι μια μόνιμη κατάσταση που σε συνοδεύει άβολα σε κάθε στιγμή, σε κάθε δευτερόλεπτο. Τουλάχιστον εμένα για να είμαι ειλικρινής. Πώς να το κάνουμε, δεν είμαι τροπικό αλλά μεσογειακό φρούτο. Αν έγραφα βιβλίο για τη ζωή μου στο Καράκας, θα μπορούσα να βάλω σαν τίτλο «Πέντε χρόνια ιδρωμένος» με κάθε αντίτυπο δώρο ένα αποσμητικό. Στην Ελλάδα φυσικά γιατί εδώ και αυτά είναι πανάκριβα και δυσεύρετα.
Μια ακόμα ριπή ακούστηκε ανάμεσα στο ψιθύρισμα της βροχής. Αυτήν τη φορά αρκετά πιο μακριά από την πρώτη. Καλό είναι αυτό σκέφτηκα. Όχι γιατί απομακρύνθηκε ο κίνδυνος για τη δικιά μας ασφάλεια. Όχι, δεν είναι αυτό. Όταν οι ριπές των όπλων είναι συνεχόμενες για πολύ ώρα, αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Η ότι βρίσκεται σε εξέλιξη απόπειρα ένοπλης ληστείας και πιθανότατα τα θύματα να ανταποδίδουν τα πυρά ή ότι γίνεται μάχη, ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών. Καμία από αυτές τις περιπτώσεις ποτέ δεν τελειώνει καλά. Όταν ο ήχος των όπλων απομακρύνεται γρήγορα, συνήθως δεν είναι τίποτα άλλο από παρέες μεθυσμένων που οδηγούν μέσα στην πόλη και πυροβολούν για το κέφι τους στον αέρα ή στα σιδερένια ρολά που φυλάσσουν τα καταστήματα.
Όταν πρωτοήρθα στη Βενεζουέλα, η αλήθεια είναι ότι νόμιζα όλα αυτά που ακούω κατά τη διάρκεια της ημέρας και ακόμα περισσότερο της νύχτας ότι δεν είναι τίποτα άλλο από πυροτεχνήματα, δυναμιτάκια. Γιατί άλλωστε να νομίζω κάτι άλλο; Στο χωριό μου πίσω στην Ελλάδα, στο βόρειο Αιγαίο, αυτού του τύπου οι ήχοι είναι πάντα πυροτεχνήματα από τα χέρια πιτσιρικάδων. Άντε και καμία φορά κάποιος κυνηγός που κυνηγά αγριοκούνελα. Τώρα πια δυστυχώς μπορώ να τα ξεχωρίσω. Τον ήχο από τα διαφορετικά όπλα αλλά και το τι σημαίνει, πώς κινείται το κακό γύρω μου.
Η βροχή σταμάτησε και πήρε μαζί της και τις αστραπές που φώτιζαν το βαθύ σκοτάδι. Η γυναίκα μου κινήθηκε στον ύπνο της και άλλαξε πλευρό. Έσκυψα και την φίλησα απαλά στον ώμο. Το πρωί πρέπει να περάσουμε από την αγορά του Mercado Guaicaipuro. Μας ειδοποίησε χθες ο κρεοπώλης μας, έχει κρατήσει για εμάς δύο κοτόπουλα που κατάφερε να βρει. Παρ'' όλη τη ζέστη, ανατρίχιασα και ένιωσα τον ιδρώτα κρύο στην πλάτη μου. Την τελευταία φορά που πήγαμε στο Guaicaipuro για τα ψώνια μας πριν από περίπου ένα μήνα πέσαμε σε ένοπλη ληστεία με ανταλλαγή πυροβολισμών ακριβώς δίπλα μας. Δεν μου άρεσε καθόλου ο συνειρμός που επιχειρούσε αυθόρμητα το μυαλό μου. Όχι, δεν είναι κακός οιωνός ότι ξύπνησα με τον ήχο ριπής όπλου. Αρνούμαι να προσθέσω στη λίστα των συνηθειών που απέκτησα στη Βενεζουέλα και αυτή των προκαταλήψεων. Η σκέψη αυτή δεν με έκανε να αισθανθώ καλύτερα.
Κοίταξα το ρολόι. 4.45 ξημερώματα. Σε περίπου δεκαπέντε λεπτά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ο επιστάτης του κτιρίου θα ανοίξει το νερό. Ένα ντους με κρύο νερό είναι η λύση για όλες τις σκέψεις που με κράτησαν ξύπνιο από τη μαύρη νύχτα. Θα ξεπλύνει τον ιδρώτα, θα διώξει τις ριπές από το μυαλό μου και θα με παραδώσει σαν καινούριο στη νέα μέρα που ξεκινά. Πριν σηκωθώ έσκυψα και ξανά φίλησα τη γυναίκα μου στον ώμο. Τελικά δεν είναι όλες οι συνήθειες που απέκτησα στη Βενεζουέλα κακές. Μερικές είναι καθαρή ευλογία.
