της Μαρίας Χούκλη
Μαραγκιασμένο το Πάσχα φέτος. Και φέτος. Σκαλώνει σε ανέχειες, σε δυσκολίες, σε σκέψεις, σε φόβο, στο σημειωτόν της αβεβαιότητας. Σε μικρές και μεγάλες συντριβές.
Περισσότερο πρόσχημα ολιγοήμερης ανάπαυλας από τα στιφώδη και λιγότερο αιτία αυθεντικής ξενοιασιάς.
Άλλοτε, άθεοι και αγνωστικιστές - μαζί με τους θρησκευάμενους - αφηνόμασταν στο λυρισμό του βυζαντινού μέλους για το χατίρι του εθίμου.
Κοσμικοί επισκέπτες στην επικράτεια των πιστών έστω για λίγο. Σαν να συμμετείχαμε σε κατανυκτική performance, υποδυόμενοι συνειδητά τους ευλαβείς, όσο για να ξεπλύνουμε τα βλέμματα και τα ακούσματα της «αμαρτωλής» ζωής μας. Τα σπαθιά στα θηκάρια και αφηνόμασταν να χαρούμε. Άλλωστε το τελετουργικό των ημερών επιβάλλει την εξωστρέφεια, την πανηγυρική συνάντηση με τον ξένο διπλανό μας.
Τώρα, από καιρό, τα γεγονότα δεν επιτρέπουν ούτε χαρά ούτε εφησυχασμό, καμμία διάθεση για υπερβολικές διαχύσεις και αναστάσιμους διονυσιασμούς. Το μυαλό μας είναι αλλού.
Διαρκής αγωνία κατάντησε ο τόπος μας. Τί φταίει; τί φταίει;
Η περιγραφή δανεική, οι ομοιότητες ανατριχιαστικές.
«...Η εθνική αυτοκτονία είναι μια πολύ μεγαλύτερη διαδικασία – δεν είναι προϊόν μιας στιγμής. Αλλά συμβαίνει όταν μια κακή ιδέα έρχεται πάνω σε άλλη και πάνω σε άλλη κι άλλη κι άλλη κι άλλη και τα γρανάζια που κινούν τη χώρα αρχίζουν να γυρνούν πιο αργά και πιο αργά και η σκουριά αρχίζει να σκεπάζει τις κάποτε γυαλιστερές επιφάνειές τους... Μίσος, ως πολιτική στρατηγική. Νόμοι, που χρησιμοποιούνται για να διαιρούν και να εξουσιάζουν. Κανονισμοί φτιαγμένοι για να τιμωρούν...Η διαφθορά αφαιρεί το αίμα της χώρας σταγόνα σταγόνα, γεμίζοντας τους κουβάδες μιας διαδοχικής σειράς γραφειοκρατών, πριν αυτοί καταστραφούν, μόνο και μόνο για να αντικατασταθούν από άλλους ξανά και ξανά. ...Ένα κολλώδες χάος δυσαρέσκειας και δικαιολογιών... »
Είναι απόσπασμα από το άρθρο του Αμερικανού συγγραφέα και ακαδημαϊκού ερευνητή Joel Hirst που αναδημοσίευσε η AthensVoice. Ένα κείμενο-ρέκβιεμ για τη Βενεζουέλα στην οποία έζησε και εργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Οι διαπιστώσεις του μας έρχονται γάντι.
Έτσι πορευόμαστε, πέραν καλών προθέσεων και επιδιώξεων. Όχι, μόνο τώρα. Από συστάσεως ελληνικού κράτους.
Ο Hirst καταλήγει στο κείμενο του με την απόφανση ότι ο μαραθώνιος της καταστροφής στη λατινοαμερικάνικη χώρα έχει ολοκληρωθεί και η ψυχή του έθνους έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Δεν πιστεύω ότι συμβαίνει το ίδιο και σε μάς. Θέλω να πιστεύω ότι εμείς έχουμε ακόμη τη δυνατότητα να αποφύγουμε τον αυτοχειριασμό.
Ας εγκαταλείψουμε τον γύρο του θανάτου.
Στην αληθινή ζωή δεν υπάρχει ανάσταση.
*στίχος από το ποίημα του Νίκου Καρούζου «Άσμα μικρό»
