Μπορεί ο Μακαριότατος να δήλωσε πως δεν υπάρχει χριστιανόμετρο, όμως αυτό υπάρχει και λειτουργεί καθώς αποτελεί ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο. Έχει ενθυλακωθεί στην κοινωνία και στους ναούς από πολιτικούς και κόμματα που πιστεύουν πως προτάσσοντας τη θρησκεία θα αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Και αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο και δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.
Στην Ευρώπη υπήρχαν επί δεκαετίες τα Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, σφιχταγκαλιασμένα με την Εκκλησία, και στην Ελλάδα δεν ήταν λίγες οι φορές που η πολιτική εξουσία υπέκυψε στις απαιτήσεις της Ιεράς Συνόδου, ακόμα και με αποπομπή μη αρεστών σε αυτήν υπουργών. Και μάλιστα από κυβερνήσεις με «προοδευτικό» και αριστερό πρόσημο. Να μην ξεχάσω και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που διαγκωνίζονταν ποιο θα πρωτοϋπογράψει το κείμενο της Εκκλησίας για τις ταυτότητες, το 2000 μ.Χ.
Συνεπώς, ο κ. Βελόπουλος και ο κ. Νατσιός συνεχίζουν μια παράδοση, τραβώντας τη στα άκρα και αυτό ενόχλησε. Συμπερασματικά, και για να μην κάνουμε τις μωρές παρθένες, όλα τα κόμματα θέλουν να τα πάνε καλά με την Εκκλησία και οι βουλευτές της περιφέρειας τρέμουν την οργή των μητροπολιτών. Το χριστιανόμετρο δεν καταργείται με άνωθεν δηλώσεις, διότι είναι βαθιά ριζωμένο πρωτίστως στο πολιτικό μας σύστημα και ακολούθως και σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας.
Ενώ λοιπόν το χριστιανόμετρο ζει και βασιλεύει, εκείνο που βρίσκεται υπό αμφισβήτηση, για να μην πω υπό κατάρρευση, είναι το αριστερόμετρο. Όπως και το χριστιανόμετρο, το αριστερόμετρο έχει κάποιες σταθερές. Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και να τάσσεσαι υπέρ της ελεύθερης οικονομίας ούτε υπέρ του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ. Αν το κάνεις αυτό έχεις ξεφύγει από το πλαίσιο που ορίζει την Αριστερά. Είσαι κάτι άλλο και αυτό που μένει να φανεί, είναι τι είσαι!
Το παράδοξο είναι πως αυτή η μετάλλαξη, διότι περί μεταλλάξεως πρόκειται, έχει απήχηση.
Κάποιος με παραδοσιακό τρόπο σκέψης θα περίμενε πως ο ηγέτης της Αριστεράς που θα αποτολμούσε να κινηθεί σπάζοντας το αριστερόμετρο θα έμενε από φίλους. Θα βίωνε την πολιτική απομόνωση. Κι όμως, στις μέρες μας συμβαίνει το αξιοπερίεργο γεγονός αυτή η μετάλλαξη να γίνεται ασμένως δεκτή από ένα κοινό που ελάχιστη σχέση είχε με την Αριστερά και να ακολουθεί έναν νέο άνθρωπο που κι αυτός -όπως όλα δείχνουν- ελάχιστη σχέση έχει με την Αριστερά και μάλιστα τη ριζοσπαστική. Και όλοι μαζί να ψηφίζουν ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σουρεαλιστική κατάσταση.
Τουλάχιστον οι υπερασπιστές και θεματοφύλακες του χριστιανόμετρου μοιράζουν μπουνίδια και μηνύσεις εν ονόματι ενός ιδανικού, μιας πίστης, που κάποιοι μπορεί να γράψουν αυτή τη λέξη και με «πι» κεφαλαίο. Όσοι κατασκεύασαν το αριστερόμετρο -εδώ και πολλές δεκαετίες, άρα στην ψηφιακή εποχή ένα όργανο αναλογικό και φθαρμένο- βλέπουν τη βελόνα του κολλημένη και αναρωτιούνται τι συμβαίνει. Την απάντηση ας την αναζητήσουν στους έφηβους, κορίτσια και αγόρια, που σπρώχνονταν σε ένα νησί του Αιγαίου για μια σέλφι με τον Κασσελάκη.
