«Επειδή η φύση είναι δημιουργός μεγάλων ανισοτήτων μεταξύ των ανθρώπων, ο νόμος πρέπει να λειτουργεί εξισωτικά», έγραφε ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Με άλλα λόγια, κατά τον Ελβετό στοχαστή, η νομοθεσία των κρατών πρέπει να λειτουργεί contra naturam, ώστε να διορθώνει τις φυσικές αδικίες και ανισότητες…
«Επειδή δυνατότητα τεκνοποίησης κατά φύση έχουν μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια, η κρατική νομοθετική παρέμβαση οφείλει να διορθώσει αυτή την αδικία των γενετικών μηχανισμών», υποστηρίζει η σύγχρονη άποψη που επενδύει με έμφαση σε μια εκδοχή του πολιτισμικού φιλελευθερισμού όλο και ισχυροποιούμενη τελευταία στις δυτικές κοινωνίες. (Σε βαθμό που κανένα «προοδευτικό μετρο» να μη δίνει αποδεκτή «τιμή» σε οποιονδήποτε αμφισβητεί τη συγκεκριμένη άποψη).
Δεν είμαι σίγουρος αν η κυριαρχία της εν λόγω αντίληψης είναι συγκυριακή μόνο ή αν θα διαρκέσει στο διηνεκές. Ωστόσο, ένα είναι προφανές: Το ανθρώπινο είδος, η ζωή γενικότερα, αναπαράγεται χάριν -και δια- της διασταύρωσης ετερόφυλων όντων. Ευρύτερα μάλιστα, αυτό συμβαίνει στο όλο ζωικό βασίλειο.
Βέβαια, είμαι έτοιμος να αποδεχτώ το αυτονόητο: Το νόημα της ανθρώπινης ζωής είναι η -εγωιστική έστω- αναζήτηση/επιδίωξη της ατομικής ευτυχίας. Ουδείς, δε, άνθρωπος έχει υποχρέωση να λειτουργεί ως αναπαραγωγικός μηχανισμός του είδους ή να βλέπει τη ζωή του υπό το συγκεκριμένο πρίσμα.
Το ότι δε η πλειονότητα των συμπατριωτών μας, τοποθετείται αρνητικά προς τον γάμο των ομοφύλων δεν σημαίνει πολλά επί τέτοιων ζητημάτων, απτομένων του δικαιώματος για αυτοπροσδιορισμό του ατόμου. Δεν ξέρω, πχ, αν στις αρχές της 10ετίας του 1980, όταν και καταργήθηκε παρ’ ημίν το αξιόποινο της μοιχείας (ποινική πρόβλεψη που καθιστούσε έγκλημα την αυτοδιάθεση του ανθρώπινου κορμιού), δεν ξέρω αν τότε η πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν υπέρ της αποποινικοποίησης. Και βέβαια το μεγαλύτερο μέρος των θρησκευόμενων συμπατριωτών μας δεν ήταν υπέρ της νομιμοποίησης των αμβλώσεων.
Επανειλημμένα δε, και εκτός Ελλάδας, σε θέματα τέτοιας φύσεως η νομοθεσία προηγήθηκε της κοινωνίας, κατεξοχήν δε του τμήματος της κοινωνίας του προσανατολισμένου πολιτικά προς τα συντηρητικά κόμματα: Το δίδυμο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν και Σιμόν Βέιγ, πχ, είχε απέναντί του πάμπολλους πολίτες (αλλά και πολιτικούς του συντηρητικού χώρου), όταν υιοθέτησε τη νομιμοποιητική της εκούσιας διακοπής των κυήσεων νομοθεσία. Ενώ η συντριπτική πλειονότης των Γάλλων ήταν υπέρ της διατήρησης και της εφαρμογής της θανατικής ποινής, όταν το δίδυμο Μιττεράν/Μπαντεντέρ την κατήργησε.
Άτομα ενήλικα έχουν, κατά το «φυσικό δίκαιο», το δικαίωμα να κάνουν τις προσωπικές επιλογές τους -και να αξιώνουν τα σχετικά παρακολουθηματικά δικαιώματα, που σημαίνει πως οι επιλογές αυτές δεν πρέπει να κινούνται στην γκρίζα ζώνη της παρανομίας ή της μερικής μόνο αποδοχής από την εγκατεστημένη νομιμότητα- χωρίς να κωλύονται ούτε από τις περί του θέματος απόψεις της πλειοψηφίας ούτε από τις επιταγές της ευγονίας ή της αναπαραγωγικής μηχανικής.
Τούτου δοθέντος…
Έστω και αν πολλοί ειδήμονες περί την επιστήμη του ιδιωτικού/οικογενειακού δικαίου ισχυρίζονται πως το δικαίωμα της τεκνοθεσίας (1) συνιστά αυτόματη παρακολουθηματική προέκταση του δικαιώματος του γάμου ομοφύλων, τίποτε δεν είναι λιγότερο προφανές… Γιατί εδώ παύει πλέον να είναι ζήτημα ελευθέρων επιλογών δύο ενηλίκων για τους ερωτικούς τους προσανατολισμούς… Αντίθετα, η τεκνοθεσία έχει ευρύτερες κοινωνικές συνέπειες/παρενέργειες…
Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στο ενδεχόμενο κακοποιητικής συμπεριφοράς (πιθανό συστηματικό bullying) από συμμαθητές κλπ προς τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών. Δέχομαι δε, ή πάντως ακούω, το αντεπιχείρημα πως η κοινωνία και μια σωστή εν προκειμένω λειτουργία των παιδαγωγικών ή εκπαιδευτικών μηχανισμών μπορεί να περιορίσει σχεδόν μέχρι εκρίζωσης αυτό το αρνητικό ενδεχόμενο.
Όπως ακούω επίσης το ότι περισσότερο -από τα παιδιά ενός βιούντος εν αρμονία ζεύγους ομοφύλων- κινδυνεύουν τα παιδιά ετερόφυλων ζευγαριών που ζουν σε συγκρουσιακό περιβάλλον. Το πρόβλημα είναι για τους ψυχολογικούς προβληματισμούς και κλυδωνισμούς που θα δημιουργήσει στα άλλα παιδάκια η πρόωρη συνειδητοποίηση αυτής της ιδιαιτερότητας.
«Μαμά γιατί ο Κωστάκης έχει δύο μαμάδες (ή δύο μπαμπάδες);»… Και μπορεί μεν η ομοφυλοφιλία να έχει γονιδιακό υπόστρωμα, αλλά υπάρχουν και οριακές καταστάσεις, όπου τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα λειτουργούν καθοριστικά…
Στην εύλογη, δε, παρατήρηση πως κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως θα συμβαίνει με τα παιδιά μονογονεϊκών αρχικά οικογενειών, εάν στη συνέχεια η φυσική μητέρα ή ο πατέρας (θετός ή χήρος) παντρευτεί άτομο του ιδίου φύλου, η απάντηση είναι: Κάτι πάρα πολύ σπάνιο δεν δημιουργεί στον ίδιο βαθμό κοινωνικό πρόβλημα -εν προκειμένω μέσα από την πρόκληση ψυχολογικών τριγμών σε άλλα παιδιά- όσο κάτι πολύ πιο διάχυτο…
Συγκεφαλαιώνοντας: Ουδέποτε είχα καλή σχέση με οποιαδήποτε θρησκεία ή εκκλησία (χωρίς να αρνούμαι τον παρηγορητικό ρόλο που συχνά διαδραματίζουν), επειδή και την ελπίδα εμπορεύονται οι θρησκευτικοί λειτουργοί και των ανθρωπίνων διερωτήσεων για το επέκεινα επωφελούνται για να αποκτούν κοσμική ισχύ και οικονομικά ωφελήματα. (2) Εν προκειμένω, ωστόσο, προσυπογράφω τη φράση της ΙΣ: «Τα παιδιά δεν είναι κατοικίδια»…
(1) Από 19χρονο δευτεροετή Νομικής με προβλημάτιζε η φράση «υιοθεσία θυγατρός» (αν και όχι το ίδιο «αυτός και αυτή παντρεύτηκαν», δηλαδή και αυτός ετέθη «υπό άνδρα»…)
(2) Αν αληθεύει το δημοσιευθέν πως λάθος τροφές προκαλούν αθεΐα, φαίνεται πως έχω διατραφεί πολύ άσχημα…
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής και συγγραφέας του έργου, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, «Χωρίς στέμμα, η Αβασίλευτη του Μεσοπολέμου» Ανατομία ενός ιστορικοπολιτικού ατυχήματος»
