Σιγά το κατόρθωμα

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που πριν έναν χρόνο μου είχε πει «ωχ, έστειλαν τον νεοφιλελεύθερο για να μας πελεκήσει». Υπάλληλος του ΕΦΚΑ ο εν λόγω, εξέφρασε τότε τον απόλυτο τρόμο του, μόλις έμαθε ότι ο Κωστής Χατζηδάκης ανέλαβε το υπουργείο Εργασίας. Ξαναμιλήσαμε πριν λίγες μέρες. «Καθάρισε τις συντάξεις ο Χατζηδάκης» του είπα.

«Σιγά το κατόρθωμα» μου απάντησε περιφρονητικά και άρχισε να μιλά για άλλο θέμα. Για να επιβεβαιώσει την πάγια πεποίθησή μου ότι η έννοια του κατορθώματος στην Ελλάδα είναι εντελώς υποκειμενικό ζήτημα.

Καμιά φορά, ξέρετε, όταν ακούω και διαβάζω τέτοια, ξεφεύγω από την πεζή πολιτική κατατριβή και αυτό-αναβαθμίζομαι σε υψιπετή αμπελοφιλόσοφο. Καθότι μόνο υπερβατικοί διαλογισμοί αποδεικνύονται ικανοί να αντιμετωπίσουν την απροκάλυπτη ηλιθιότητα που απαντάται στον δρόμο μας.

Θυμάμαι παλαιό στέλεχος του ΙΚΑ, το οποίο επί τριακονταετία μου εξηγούσε τεχνοκρατικότατα ότι «το πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων, δεν λύ-νε-ται, τε-λεί-α και παύ-λα». Έτσι ακριβώς το έλεγε, εμφαντικά και με επίτηδες διακεκομμένες τις συλλαβές. Και τώρα που μέσα σε έναν χρόνο «λύ-θη-κε», οι επίγονοί του (καθώς αυτός συνταξιοδοτήθηκε) το αντιμετωπίζουν με το μυθικό «σιγά το κατόρθωμα».

Αλλά τι τα θέτε; Πάντα σε αυτή την κοινωνία ζούσαμε. Είχα έναν μπάρμπα που όλη τη δικτατορία την πέρασε στη Γυάρο εξορία. Σεμνός άνθρωπος, δεν μιλούσε ποτέ για τα βάσανα και τους αγώνες του. Είχα και έναν χωριανό, που την επταετία πέρασε ζάχαρη αλλά μόλις έπεσε η χούντα άρχισε να διατυμπανίζει την αντιστασιακή του δράση. Η οποία περιοριζόταν σε ένα άσχετο σπρώξιμο που του χε κάνει ένας χωροφύλακας και τον είχε ρίξει πάνω σε κάτι καφάσια. ‘Όταν λοιπόν, κάποια φορά, του είπα για τον θείο μου, εκείνος μου απάντησε ανερυθρίαστα: «Αυτός δεν έπαθε τίποτα, εγώ να δεις τι τράβηξα».

Έτσι είναι αγαπητοί μου. Ο ένας κατεβάζει ένα βουνό 200.000 εκκρεμών συντάξεων, ενώ ο άλλος πρώτα λέει «σιγά το κατόρθωμα» και έπειτα παίρνει μια σύνταξη (που θα έβγαινε σε 2,5 χρόνια), βλέπει ότι έχει προσωρινή διαφορά 25 ευρώ και φωνάζει «αίσχος». Είναι και το «αίσχος» υποκειμενική έννοια τελικά.