Τελικά, η κυβέρνηση βγήκε πολύ ή ολίγον στραπατσαρισμένη από όσα συνέβησαν στα τέλη της περασμένης βδομάδας; Διότι ότι τη ζημιά της την έπαθε, δεν υπάρχει αμφιβολία ούτε έχει κανένα νόημα να κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλάκι μας και φανατισμένοι να φωνάζουμε «νικήσαμε-νικήσαμε». Κανένας δεν νίκησε, αλλά κάποιος είχε μια μικρή ή μεγαλύτερη ήττα, κι αυτός ήταν το κυβερνητικό στρατόπεδο.
Είχε δίκιο ο Μαυρίδης που έγραφε ότι έγινε διαγωνισμός αυτογκόλ από όλους, απλώς αλλιώς μετράνε τα αυτογκόλ για την κυβέρνηση κι αλλιώς για την αντιπολίτευση. Ειδικά όταν το συγκεκριμένο αυτογκόλ παρέσυρε δυο υπουργούς εγκατεστημένους μέσα στο Μαξίμου και εκ των κορυφαίων συνεργατών του πρωθυπουργού. Στην πραγματικότητα ο μηχανισμός του πρωθυπουργικού γραφείου αποδιαρθρώθηκε και αυτό είναι εξόχως σημαντικό όταν η κυβέρνηση δουλεύει στηριγμένη στο μοντέλο του επιτελικού κράτους.
Τώρα το ερώτημα είναι απλό. Έπαθε βαριά ζημιά ο Μητσοτάκης, μέτρια αλλά διαχειρίσημη ή ανεπαίσθητη στην οποία δεν αξίζει να δίνουμε σημασία; Το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο, πάντως για πολλούς λόγους δεν μπορούμε να λέμε «δεν ασχολείται κανείς» όπως είπαμε ευθύς εξ αρχής για το θέμα των παρακολουθήσεων και αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Παραμένει κατά βάση η αδυναμία της αντιπολίτευσης να διατυπώσει συνεκτική και αξιόπιστη πρόταση εξουσίας, όμως για πρώτη φορά διαπιστώνεται πρόβλημα στην κυβερνητική εικόνα.
Αυτή η διαφοροποίηση (ως προς το ένα σκέλος τουλάχιστον) της παλιότερης εικόνας που είχε μια πανίσχυρη κυβέρνηση και μια ανυπόληπτη αντιπολίτευση, δημιουργεί καινούρια δυναμική στο πολιτικό σκηνικό. Τέρμα η ακινησία, κάτι πια γίνεται, αυτό είναι σαφές για κάποιον ψύχραιμο παρατηρητή. Απλώς είναι νωρίς ακόμα για να δούμε τι χαρακτηριστικά έχει και προς ποια κατεύθυνση κινείται. Φρονώ ότι ως τις Ευρωεκλογές δεν θα υπάρξει έτερο ταρακούνημα, άρα η κάλπη της Ευρώπης θα μας διαφωτίσει.
Ότι ο Μητσοτάκης διαθέτει ακόμα πολιτικό κεφάλαιο είναι προφανές. Ακόμα κι αν εικάσουμε ότι αυτό τον καιρό είχε απώλειες, παραμένει αυτός με την μακράν μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη και με την εικόνα του καλύτερου πρωθυπουργού πολύ μπροστά από τους αντιπάλους του. Στο τέλος-τέλος, ποιος είπε ότι οι πρωθυπουργοί μπορούν (και επιτρέπεται) να κυβερνούν μόνο όταν είναι πανίσχυροι και δίχως αντιπάλους; Εξάλλου, η ύπαρξη μιας ρωγμής στην εικόνα της κυβέρνησης, δεν σημαίνει αυτομάτως την αναβάθμιση της εικόνας της αντιπολίτευσης.
Και τέλος πάντων, ας το δούμε και αλλιώς. Τα παθήματα ενίοτε χρειάζονται για να γίνονται μαθήματα…
