Ο σίφουνας της Ρητορικής τέχνης Άδωνις Γεωργιάδης διδάσκει ύφος, τεχνοτροπία και τεχνική. Είναι το αντίδοτο στην πολιτική βαρεμάρα. Σηκώνεται να μιλήσει, έχοντας υποβάλλει στο ακροατήριο του την αίσθηση της έκπληξης για ο, τι πρόκειται να πει. Ακόμη και στα κοινότοπα καταφέρνει να προσθέσει την υπεραξία «Άδωνις»!
Με την αυτοπεποίθηση της ρητορικής δεινότητας, αυτοσχεδιάζει. Δεν λυγίζει από άγχος απέναντι στο κοινό, δεν φοβάται να σταθεί απέναντι ακόμη και στο εχθρικό. Χαρακτηριστικό περιστατικό συνέβη, χθες στη Λέσβο, κατά τα εγκαίνια του νέου κτηρίου που στεγάζει το ΕΚΑΒ Μυτιλήνης. Συγκεντρώθηκαν περίπου σαράντα αριστεροί διαδηλωτές, οι οποίοι φώναζαν συνθήματα διαμαρτυρίας χωρίς κανένα σεβασμό ούτε προς τους ιερείς που έψαλλαν στην τελετή του Αγιασμού.
Όταν στη συνέχεια πήρε το λόγο ο υπουργός Υγείας, στράφηκε προς τους αναιδείς διαδηλωτές, καυτηρίασε την βάρβαρη συμπεριφορά τους «καφριλίκι» και ζήτησε να στείλουν εκπρόσωπο τους να εκφραστεί δημοσίως από το μικρόφωνο. Στην κομματική διαμαρτυρία δεν είχε προβλεφθεί η αντίδραση Αδώνιδος, οπότε και αποχώρησαν. Προσήλθε κατόπιν υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ και αναφέρθηκε στις ελλείψεις του ΕΚΑΒ, χωρίς να γνωρίζει ότι είχαν ήδη προκηρυχθεί 600 προσλήψεις, όπως έγραψε στην ανάρτηση του ο υπουργός.
Τέτοιου τύπου εκδηλώσεις παραταξιακής κακομοιριάς, που ονομάζονται «ακτιβιστικές» ενέργειες, είναι παρωχημένες όσο κι η ιδεολογία που κινητοποιεί τους οπαδούς του ΚΚΕ. Μια πλήξη διαρκείας, ένα κομματικό «μεροκάματο» κάποιων επαγγελματικά αδιάφορων δημοσίων υπαλλήλων.
Κι εκεί έρχεται η αντίδραση του πολιτικού και υπουργού Γεωργιάδη. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει. Δεν είναι η πρώτη φορά που υποδέχεται διαδηλωτές και επιδιώκει συζήτηση μαζί τους. Το εφάρμοσε ως υπουργός Εργασίας, απευθυνόμενος σε διαδηλωτές με τη δική τους ντουντούκα!
Είναι, όμως, η πρώτη φορά που πολιτικός, επικρίνει και μάλιστα με σφοδρότητα συμπεριφορά συγκεντρωμένων που ακυρώνουν κάθε έννοια σεβασμού και ευπρέπειας. Επιχειρείται ανοήτως, τα τελευταία χρόνια, να επικρατήσει η εντύπωση πως η δυναμική αντίδραση «πρέπει» να συνοδεύεται από αγένεια, διότι αλλιώς δεν είναι «δυναμική». Προφανώς μια έκφραση αδυναμίας και απελπισίας οργανωμένων κομματικών μειοψηφιών…
Σε μια υποθετική Σχολή εκπαίδευσης, νέοι πολιτικοί, θα διδάσκονταν στο μάθημα της Ρητορικής, το κεφάλαιο «Γεωργιάδης». Άλλωστε, ο ίδιος, στα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε διαθέσιμο χρόνο και μετέδιδε τη γνώση του σε ενδιαφερόμενους, στο πλαίσιο της Ελληνικής Αγωγής.
Ο Άδωνις είναι μια «σχολή» μόνος του. Είναι μια τεχνική που θέλει κότσια, μαχητικότητα και πίστη σε αυτό που πιστεύει. Απαιτεί διάβασμα, απομνημόνευση δεδομένων, παραγωγή επιχειρημάτων, προφανώς αντανακλαστικά, ετοιμότητα λόγου και εννοείται ένα περιβάλλον ευφυίας, τόλμης και θάρρους μέσα στο οποίο θα αναπτυχθούν τέτοιες δυνατότητες.
Επομένως, η «σχολή» προκαλεί συμπάθεια και αντιπάθεια. Πιθανότατα και σφοδρή, όπως δημιουργεί φίλους, οπαδούς και μάλιστα φανατικούς. Έτσι συμβαίνει με τον οξύ πολιτικό λόγο. Όταν δεν λειαίνονται οι «γωνίες», φτιάχνονται παρατάξεις, υπέρ και κατά. Δεν είναι απαραίτητο να αρέσει σε όλους.
Ο Γεωργιάδης επικρίθηκε, διακωμωδήθηκε, χλευάστηκε, λοιδορήθηκε από αντιπάλους, και φίλους του. Εδώ, ακόμη κι από το κόμμα του, υπήρξαν φορές, που δέχτηκε «κίτρινη» κάρτα και του επιβλήθηκε η…ποινή της σιωπής, η οποία διακοπτόταν καθώς καλούνταν εσπευσμένα να υπερασπιστεί την Κυβέρνηση σε κάποιο αιφνίδιο πρόβλημα. Κοινώς, να τρέξει και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά…
Οι τηλεοπτικές πωλήσεις βιβλίων αρχαιοελληνικής γραμματείας έδωσαν την αφορμή σε κάποιους να τον «ταξινομήσουν» στους λαϊκούς πολιτικούς. Δεν του βγήκε σε κακό, ούτε απέτρεψε την «ελίτ» να συζητά για εκείνον.
Οι πολίτες δεν αναζητούν τον πολιτικό Άδωνι Γεωργιάδη για να κάνουν παρέα μαζί του. Αυτό που ζητείται από εκείνον είναι να συνεχίσει να δρα άμεσα και να είναι αποτελεσματικός.
Προσόντα, τα οποία συνδυάζονται με την ικανότητα του στον προφορικό λόγο.
Στον γραπτό, αφηγείται Ελληνική Ιστορία…
